ج. به حسب ظاهر پزشک به منزله‌ى نايب از خود مريض است که اگر خصوصيّات را بداند، يا بيمناک است يا نيست، ميزان خوف و ترس ضرر است و احوط اين است که به خود مريض توصيفات را بگويد، اگر خودش خوف ضرر داشت، روزه نگيرد و اگر خوف ضرر نداشت، روزه بگيرد.

ج. اگر سفر اضطرارى باشد و يا با غفلت از روزه تا ظهر شرعى اختيارا سفر کند، سفر او قطع کننده‌ى پى در پى بودن روزه‌ها نيست و با رفع اضطرار و غفلت ادامه مى‌دهد.

ج. اگر قضا بر او واجب شده بوده، تأخير مى‌اندازد تا وقتى که تمکن پيدا کند؛ يا وصيت مى‌کند بعد از فوتش، کسى را اجير کنند تا روزه‌هاى وى را بگيرد.

ج. بايد فقط روزه‌ى قضا را نيّت کند، ولى ثواب روزه‌ى مستحبى را هم مى‌برد.

ج. روزى را که انسان شک دارد آخر شعبان است يا اوّل رمضان، واجب نيست روزه بگيرد، و اگر بخواهد روزه بگيرد، نمى‌تواند نيّت روزه رمضان نمايد؛ بلکه بايد نيّت روزه قضا و مانند آن بنمايد و چنان چه بعدا معلوم شود رمضان بوده، از رمضان حساب مى‌شود و در صورتى که قصد کند آن چه را که فعلاً خدا از او خواسته است انجام دهد و بعد معلوم شود رمضان بوده نيز کافى است و چنان چه در چنين روزى به نيّت روزه قضا يا روزه مستحبى و مانند آن روزه بگيرد و در بين روز بفهمد که رمضان است، بايد نيّت روزه رمضان کند.

ج. کفّاره‌ى جمع ندارد، مگر در بعض موارد که در هر صورت به حکم خوردن چيز غصبى است، مثل اين که در تمام عين متعلّق خمس تصرّف شده باشد و او نيز قصد اداى از مال ديگر را نداشته باشد.

ج. روزه‌اش باطل است.

ج. به مقدارى که يقين به بطلان روزه‌ها دارد، روزه‌ها را قضا کند.

ج. روزه او صحيح است.

ج. تزريق خون در باطل کردن روزه بالاتر از آمپول تقويتى است و اگر فرض شود که اصلاً جهت تقويتى نداشته باشد ـ مانند تزريق خون براى دفع مرض ـ ، باز هم احتياط در باطل کنندگى آن است.