ج. چون قصد سفر نداشته، بايد نمازش را تمام بخواند.

ج. بايد روزه و نمازشان به صورت شکسته قضا شود.

ج. تفاوتى ندارد؛ مگر در مورد مسافرت قبل از ظهر يا برگشت از سفر در بعد از ظهر و لزوم افطار در مواضع تخيير در نماز.

ج. بايد نمازش را تمام بخواند و روزه‌اش را هم بگيرد.

ج. طول مدّت، موجب وطن شدن قم براى او نمى‌شود، و از مسافر بودن خارج نمى‌شود.

ج. تا قصد وطنيّت در جايى نکنيد، آن جا وطن شما نمى‌شود و ميزان صدق عرفى وطن براى خود شما است نه بستگان شما.

ج. اگر قبل از زوال وارد شهر هم بشود روزه‌اش صحيح است و گرنه احتياطا جمع مى‌کند بين روزه‌ى آن روز و قضاى آن.

ج. چون قصد سفر نداشته است، نماز وى تمام است.

ج. اگر بر خلاف مقرّرات است، حکم ماشين و وسيله‌ى نقليه غصبى را دارد و نمازش تمام است.

ج. اگر شغل جديد به گونه‌اى است که براى آن زياد سفر مى‌کند و ده روز در يک مکان نمى‌ماند، سفر براى شغل جديد در حکم سفر قبلى است.