ج. اگر قبل از ظهر به محل خودش رسيد، بايد نيّت روزه کند و روزه‌اش صحيح است.

ج. اگر نمى‌دانسته که بايد نماز را شکسته بخواند و قصد قربت در نماز داشته، نمازش صحيح است؛ اما اگر مى‌دانسته که بايد نماز را شکسته بخواند، لکن بعضى از خصوصيّات آن را نداند، مثلاً نداند در سفر هشت فرسخى بايد شکسته بخواند، در صورتى که وقت باقى است، بايد بنابر احوط نماز را شکسته بخواند و اگر وقت گذشته، به طور شکسته قضا نمايد. اما در صورت فراموش کردنِ مسافر بودن خود، اگر در وقت يادش بيايد بايد شکسته به جا آورد و اگر بعد از وقت يادش بيايد، قضاى آن نماز بر او واجب نيست.

ج. ظاهرا فرقى نمى‌کند و در حدّ ترخص تقدير استوا مى‌شود.

ج. بايد بدون تخلّل سفر باشد؛ مگر سفرى باشد که به صدق عرفى تحقّق وطن، خلل وارد نسازد.

ج. بله، بايد به مقدارى که صدق عرفى وطن کند، آن جا بماند.

ج. يعنى انسان از وطن خود يا جايى که قصد کرده ده روز در آن جا بماند، به قدرى دور شود که ديوار شهر را نبيند و صداى اذان آن را نشنود؛ ولى بايد در هوا غبار يا چيز ديگرى نباشد که از ديدن ديوار و شنيدن اذان جلوگيرى کند و لازم نيست به قدرى دور شود که مناره‌ها و گنبدها را نبيند، يا ديوارها هيچ پيدا نباشد، بلکه همين قدر که ديوارها کاملاً معلوم نباشد، کافى است.

ج. تمام است.

ج. در سفر حرام، نماز تمام است و در سؤال مفروض، حرام بودن سفر فى الجمله است.

ج. بايد بعد از هشت فرسخ اوّل نماز را تمام بخواند.

ج. بلى، زيرا اين سفر هم مقدمه‌ى شغل او است. البته در کثرت سفر بايد سفر تا حدّ مسافت باشد نه کمتر از آن.