ج. اگر مأموم در حال ايستاده به تکيه کردن نياز ندارد، اقتداى او به کسى که به تکيه کردن نياز دارد، محل اشکال و احتياط است.

ج. بنابر احتياط واجب به شخص معذورى که نماز عذرى مى‌خواند نمى‌شود اقتدا کرد؛ مگر به فردى که به علت عذرى تيمم نموده است و کسى که با مأموم، نقص مساوى داشته باشد. پس در فرض سؤال على الاحوط نمى‌تواند اقتدا کند.

ج. احتياط در وجوب اعلام امام جماعت است که اقتدا کننده بفهمد و اگر به وظيفه‌ى منفرد عمل نکرده، آن نماز را هر چند به مثل سجده‌ى سهو جبران کند و يا اگر مثلاً رکنى را اضافه کرده است، اعاده کند.

ج. مستحب است تشهد را با امام بخواند و احتياط مستحب آن است که موقع  خواندن تشهد، به حال تجافى بنشيند، يعنى انگشتان دست و سينه پا را به زمين بگذارد و زانوها را بلند کند و بايد بعد از تشهد با امام برخيزد و حمد و سوره را بخواند.

ج. اگر نفرات مذکور بالغ هستند، مى‌توانيد اقتدا کنيد و اگر بالغ نيستند ولى مميّزند، در صورتى مى‌توانيد وارد جماعت شويد که اطمينان به صحّت نماز آن‌ها داشته باشيد.

ج. در اين مسأله بين جماعت و فرادا فرقى نيست و قرار گرفتن صف زن‌ها جلوى مردها، مکروه مى‌باشد.

ج. در غير تکبيره‌الاحرام از اقوال، متابعت لازم نيست. (جهت اطلاع بيشتر به مسأله‌ى ١١٨۵ تا مسأله‌ى ١١٨٨ رساله رجوع شود.)

ج. احتياط در اين است که قصد فرادا کند و حمد را تمام کرده و بقيه نماز را هم خودش بخواند.

ج. اگر بى‌احترامى به گونه‌اى است که به حدّ حرمت نمى‌رسد، امر شما با فرض انحصار مسجد، مردّد بين راجح و مرجوح است که مختار هستيد و به اختلاف شرايط و خصوصيات انتخاب مى‌کنيد.

ج. نماز مأمومين باطل است؛ ولى امام بعد از نماز، قضاى سجده را با سجده‌ى سهو به جا مى‌آورد.