ج. مکروه است مأموم ذکرهاى نماز را به گونه‌اى بگويد که امام بشنود.

ج. اگر مأموم در رکعت اوّل و دوم نماز صبح و مغرب و عشا صداى حمد و سوره امام را بشنود، اگرچه کلمات را تشخيص ندهد، بايد بنابر احتياط حمد و سوره را نخواند و اگر صداى امام را نشنود مستحب است حمد و سوره را بخواند ولى بايد آهسته بخواند و چنان چه سهوا بلند بخواند اشکال ندارد. و چنان چه مأموم بعضى از کلمات حمد و سوره امام را بشنود بايد بنابر احتياط همان قدر از حمد و سوره را نخواند. و حمد و سوره خواندن مأموم در رکعت اوّل و دوم نماز ظهر و عصر کراهت دارد و مستحب است به جاى آن ذکر بگويد.

ج. چنان چه طورى باشد که اگر سر بردارد به مقدارى از قرائت امام مى‌رسد، بايد سر بردارد و با امام به رکوع رود و نمازش صحيح است؛ اما اگر طورى باشد که اگر برگردد به چيزى از قرائت امام نمى‌رسد، بايد سر بردارد و با امام نماز را  تمام کند و نمازش صحيح است و اگر سر برندارد تا امام برسد، باز هم نمازش صحيح است.

ج. نمازش صحيح است.

ج. نمازش صحيح است.

ج. شک او اعتبار ندارد.

 ج. اگر مأموم، زياد از امام عقب بماند، نمازش بنابر اقوى صحيح است، ولى معصيت کرده است و اگر اين مخالفت در نماز زياد واقع شود، مخصوصا اگر در چند رکن انجام بگيرد ممکن است از نماز جماعت خارج شود، ولى اصل نماز صحيح است.

ج۱. در رکوع بنابر اظهر نمازش باطل است و اين اتفاق اگر در يک سجده واقع شود، نمازش صحيح است، ولى اگر در دو سجده اتفاق بيفتد، نمازش باطل است.

ج۲. نبايد به رکوع يا سجده برگردد.

ج. در غير تکبيره‌الاحرام از اقوال، متابعت لازم نيست. (جهت اطلاع بيشتر به مسأله‌ى ١١٨۵ تا مسأله‌ى ١١٨٨ رساله رجوع شود.)

ج. احتياط در اين است که قصد فرادا کند و حمد را تمام کرده و بقيه نماز را هم خودش بخواند.