ج. عادل، دروغ حرام نمى‌گويد، مگر ضرورت لازم‌المراعات باشد که رهايى از حرام يا انجام واجب متوقف بر آن باشد و در هر صورت با امکان، بايد حمل بر صحّت شود که شايد دروغ مصلحت‌آميز بوده است.

ج. اگر امکان حمل به صحّت ندارد، بله ساقط مى‌شود.

ج. خود را تفسيق کردن، جايز نيست.

ج. خير، نمى‌توانيد.

ج. جايز است.

ج. خير، باطل است.

ج. مأموم مى‌تواند صبر کند تا امام به رکوع رفته و سپس اقتدا کرده و به همراه امام به رکوع رود؛ اما اگر در حالى که امام ايستاده است اقتدا کند، بنابر احوط بايد حمد و سوره را بخواند و اگر براى سوره وقت ندارد، بايد حمد را تمام کند و در رکوع، خود را به امام برساند و اگر طورى است که اگر حمد را تمام کند به رکوع نخواهد رسيد، احتياط در اين است که قصد فرادا کند و حمد را تمام کرده و بقيه نماز را خودش بخواند و در رکعت دوم نيز مأموم در صورتى که اگر حمد را تمام کند به رکوع امام نمى‌رسد، نمى‌تواند حمد را رها کرده و همراه امام به رکوع رود؛ بلکه حمد را تمام نمايد و در سجده، خود را به امام برساند؛ گر چه احوط در اين صورت قصد فرادا است.

ج. مانعى ندارد.

ج. جماعت باطل است و احتياطا بايد آن نماز را قضا کنند.

ج. خير، خارج نمى‌شود.