ج. جايز است، حتى براى مأمومى که نماز فريضه‌اش را مى‌خواند.

ج. جواز جماعت محل تأمل است؛ ولى در صورتى که جماعت دوم داراى مزايايى باشد که در شرع رجحان داشته باشد و کسى بخواهد به اميد مطلوب بودن دو مرتبه نمازش را به جماعت بخواند، بنابر اظهر جايز است.

ج. ظاهرا چون جهل به موضوع بوده، نمازها محکوم به صحّت است.

ج. مانعى ندارد.

ج. موارد آن مختلف است. (به مسايل ١١٨٨ تا ١١٩٠ رساله رجوع شود.)

ج. بنابر اقوى نمازش صحيح است؛ ولى احتياط در اين است که اگر عذرى ندارد و مى‌خواهد قبل از امام سلام دهد، قصد انفراد کند. (مسأله‌ى ١١٨۶ رساله)

ج. خير.

ج. امام يا مأمومين مى‌توانند ديگرى را امام قرار دهند، خواه آن فرد از اعضاى جماعت باشد و يا کسى باشد که ابتداءا مى‌خواهد نماز بخواند. (مسأله‌ى ١٢٠٣ رساله).

ج. اگر از رفتن شما به جماعت اذيت شوند، نبايد برويد.

ج. صاحب مسجد و امامى که براى امامت آن مسجد معيّن شده، و صاحب منزل يا مستأجر آن در صورت واجد شرايط بودن از ديگران در امامت براى جماعت مقدم هستند و مستحب است کسى را که فقيه‌تر يا قرائتش از ديگران بهتر يا بزرگ‌تر يا هاشمى است، امام جماعت قرار دهند.