ج. به قصد ذکر مطلق مانعى ندارد.

ج. اشکال ندارد؛ ولى به صورت اختيارى اين فکرها را نکنيد.

ج. موارد آن مختلف است.

ج. اگر عادل و واجد شرايط باشد، جايز است.

ج. بله، مانعى ندارد.

ج. بله، فى الجمله نسبت به ديگران مقدّم است.

ج. اگر مأموم در حال ايستاده به تکيه کردن نياز ندارد، اقتداى او به کسى که به تکيه کردن نياز دارد، محل اشکال و احتياط است.

ج. بنابر احتياط واجب به شخص معذورى که نماز عذرى مى‌خواند نمى‌شود اقتدا کرد؛ مگر به فردى که به علت عذرى تيمم نموده است و کسى که با مأموم، نقص مساوى داشته باشد. پس در فرض سؤال على الاحوط نمى‌تواند اقتدا کند.

ج. احتياط در وجوب اعلام امام جماعت است که اقتدا کننده بفهمد و اگر به وظيفه‌ى منفرد عمل نکرده، آن نماز را هر چند به مثل سجده‌ى سهو جبران کند و يا اگر مثلاً رکنى را اضافه کرده است، اعاده کند.

ج. مستحب است تشهد را با امام بخواند و احتياط مستحب آن است که موقع  خواندن تشهد، به حال تجافى بنشيند، يعنى انگشتان دست و سينه پا را به زمين بگذارد و زانوها را بلند کند و بايد بعد از تشهد با امام برخيزد و حمد و سوره را بخواند.