ج. کسى که روزه‌ى قضا دارد، از او روزه‌ى مستحبى صحيح نيست؛ پس اگر قبل از زوال متوجه شد، مى‌تواند نيّت روزه‌ى واجب کند. بله، اگر در آخر شعبان به نيّت استحباب روزه گرفته، چنان چه در بين روز فهميد که رمضان است، بايد به رمضان عدول کند و تجديد نيّت براى آن مى‌کند؛ هر چند بعد از زوال باشد، بنابر احوط.

ج. اگر قصد قربت متمشّى شد ـ مثل اين که جاهل به مسأله بوده ـ اشکال ندارد و در صورت بطلان، نمى‌تواند افطار کند.

ج. بله، باطل مى‌کند.

ج. خير، باطل نمى‌کند.

ج. روزه‌اش صحيح است و قضا ندارد، زيرا تعمّد، صادق نيست.

ج. چون در يک دفعه تمام سر را آب فرا نمى‌گيرد، اشکال ندارد.

ج. اگر آن را از دهان بيرون آورد و باز داخل کند، نبايد آب آن را فرو ببرد.

ج. اگر با حال مرض روزه هم بگيريد باطل است فعلاً روزه نگيريد و پس از سالم شدن بايد قضا کنيد و مقصود اصلى بندگى است که در اين جهت بايد معرفت تحصيل کرد و کفاره آن روزه‌ها هم، در صورت عدم قضا تا ماه رمضان آينده، يک مدّ طعام براى هر روز است.

ج. اگر با شهريه تأمين مى‌شوند، پس با حقوق فقرا اداره مى‌شوند، هر چند همراه با کمک پدر باشد، اما اگر فقط با کمک پدر اداره مى‌شوند، محل احتياط است که فقير باشند.

ج. غير از قضا و کفّاره‌ى روزه، ديگر چيزى لازم نيست، مگر اين که در آن سال قضايش را نگيرد.