ج. ظاهرا همين روش که اعلام کرده‌اند که حق ويزيتش فلان قدر است، بد نباشد.

ج. خود پزشک بايد سؤال کند، بلکه علاوه بر سؤال اگر راهى هم دارد، بايد خودش تحقيق کند، زيرا معالجات گاهى تفاوت ضدّ و نقيض دارد.

ج. بايد ملاحظه‌ى دورترين راه از هلاک را بنمايد و احتياطا از مريض يا ولىّ او  استيذان کند.

ج. عضو مقطوع ميته مى‌شود و تا عرفا جزو بدن نشده، نجس است و براى وضو و نماز مشکل پيدا مى‌شود و اين کار در صورت اضطرار، جايز است ودر غير اين  صورت خلاف احتياط است.

 ج. مانعى ندارد.

ج. با استيذان و اعلام ممکن است، رفع مسؤوليّت تکليفى و ضمانى شود.

 ج. اگر خلاف احتياط نکند، تکليفا مسؤوليّت ندارد، و اگر به حسب ضمان مسؤوليتش را با اخذ برائت از ولىّ او رعايت نکند، از شبهه‌ى مسؤوليّت خارج نيست.

ج. طبيب با غير طبيب شريکند در اين که بايد (به واجب کفايى) نفس محترمه را از هلاکت حفظ نموده و معالجه کنند، هر چند با کمک‌هاى مردمى يا بيت المال، اگر در دسترس باشد و طبيب واجب اختصاصى ندارد؛ مگر اين‌که اگر او چيزى را مى‌داند که با احتمال تأثير بايد به ديگران اعلام کند و در صورتى که نتواند معالجه نمايد، مسؤوليتى ندارد.

ج. نمى‌توانيد چنين کارى انجام دهيد، جواز اين کار، هر چند با اجازه‌ى صاحبش باشد (براى غيرمعصوم که قابل اختلاف نيست) از حيث تکليف و ضمان بى‌شبهه نيست. بلى در مورد معصوم ـ عليه‌السّلام ـ که حفظ نفس معصوم ـ عليه‌السّلام ـ اهمّ است از حفظ ديگران، تا چه رسد به اين‌که جان معصوم ـ عليه‌السّلام ـ در خطر باشد، و هم‌چنين اگر مورد اجازه‌ى امامِ اصل باشد، جايز است.

ج. در مورد احتمال خطر ـ هر چند خطر در صحّت ـ  و ضرورت، بايد به کسى که  ماهرتر است مراجعه شود، اگرچه مرد باشد. و مرد هم بايد به قدر ضرورت اکتفا کند، به طورى که اگر با آينه مى‌تواند تشخيص بدهد، با نگاه کردن تشخيص ندهد و اگر با دست پوشيده بتواند لمس ومسّ کند، بدون حايل نکند و مانند اين احتياطات.