ج. اگر بعد از وضو باشد آن شک اعتبار ندارد و اگر در اثناى وضو باشد موضع مشکوک را بشويد، البته اگر شک او از وسوسه نيست.

ج. اگر با دست هم جارى شود کافى است و معناى جارى شدن اين نيست که آب خيلى زياد باشد، بلکه همين که آب از نقطه‌اى به نقطه‌ى ديگر منتقل شود، جارى شده است.

ج. نجس شدن دست از مبطلات وضو نيست، مگر اين که از جهت مسح مشکل ايجاد شود. پس اگر يک دست نجس شده است با دست ديگر، مسح‌ها را انجام دهد و اگر هر دو دست نجس شده و به قدر واجب مسح، در کف دست رطوبت پاک دارد، مسح را با همان قسمت پاک انجام مى‌دهد و وضو صحيح است و بعد موضع نجس را تطهيرمى کند و در غير اين صورت بعد از تطهير دوباره وضو بگيرد.

ج. اگر موى جلوى سر به اندازه‌اى بلند است که اگر شانه کند به صورتش مى‌ريزد يا به جاهاى ديگر سر مى‌رسد، بايد بيخ موها را مسح کند يا فرق سر را باز کرده، پوست سر را مسح نمايد. (به مسأله‌ى ٢۵١ رساله رجوع شود.)

ج. استحبابى ندارد.

ج. غير از غسل جنابت براى نماز و غيره، وضو هم لازم است، چه وضو قبل از غسل باشد يا بعد از آن.

ج. آن نماز را دوباره بايد بخواند.

ج. در زير چادر وضو بگيرد و به مقدار واجب و به مثل مرتبه‌اى از تدهين[fn value="١"]ريختن آب کم و ماليدن آن بر اعضا.[/fn] اکتفا نکند.

ج. استحباب ندارد و اطلاق آن مشکل است، مگر از اوّل قصد داشته باشد با دست کشيدن، غَسْل را انجام دهد.

ج. اگر وجه شرعى دارد ـ هر چند احتياطى باشد ـ به قدر ضرورت و نياز مانع ندارد و در غير اين صورت اجتناب شود.