ج. هر وضويى نيّت لازم دارد.

ج. کفايت مى‌کند و مى‌توان با آن نماز خواند.

ج. يکى از اعمال واجب يا مستحب را بايد نيّت کند يا همان با وضو بودن را نيت نمايد. (توضيح بيشتر در مسأله‌ى ٣٢۶ رساله آمده است.)

ج. کفايت مى‌کند.

ج. بازگشت آن به همان طهارت داشتن است که کفايت مى‌کند.

ج. خير صحيح نيست، به ذيل مسأله‌ى ٢٨۴ رساله (شرط هشتم) مراجعه شود.

ج. نيّت باطل کردن وضو، باطل کننده آن نيست، مگر آن که يکى از مبطلات از انسان صادر شود.

ج. اگر بخواهد وضوى واجب را نيّت کند، خير. براى توضيح بيشتر به مسأله ٣٢۴ و ٣٢۵ رساله مراجعه شود.