ج. بنابر احتياط، نمى‌تواند به او اقتدا کند.

ج. جايز است در استيجار و هر موردى که بر او واجب باشد و در تبرّع محض تأمّل است.

ج. جواز جماعت محل تأمل است؛ مگر در صورتى که جماعت دوم داراى مزايايى باشد. (به تفصيلى که در مسأله قبلى ذکر گرديد.)

ج. موجب قطع اتّصال نيست.

ج. در صورت اوّل کراهت دارد و در صورت دوم بدون اشکال است.

ج. اشکال ندارد.

ج. اگر مأموم عمدا پيش از امام عمدا هم سلام دهد، بنابر اقوى نمازش صحيح است؛ ولى احتياط در اين است که اگر عذرى ندارد و مى‌خواهد قبل از امام سلام دهد، قصد انفراد کند و مأموم بايد غير از آن چه در نماز خوانده مى‌شود مانند رکوع و سجود را با امام يا کمى بعد از امام به جا آورد و نبايد پيش از امام انجام دهد.

ج. فرقى بين جماعت دوم و سوّم و هکذا نيست و اظهر استحباب است با انعقاد جماعت با مأمومين ديگرى غير از نماز جماعت قبلى.

ج. نماز مأمومين صحيح بوده و امام اگر در وقت نماز يادش بيايد، بايد شکسته به جا آورد ولى اگر بعد از وقت يادش بيايد، قضاى آن نماز بر او واجب نيست.

ج. آن جماعت صحيح است.