ج. اگر زن دوبار به يک صورت خون حيض ببيند، عادتش محقق مى‌شود. منتها در وقتيه و عدديه مورد اتفاق است، ولى در وقتيه يا عدديه فقط حضرت امام فرموده‌اند: تحقق عادت با دوبار مشکل است وشايسته است احتياط را ترک ننمايد، يعنى هنوز حکم به تحقق عادت نکند.

ج. در اين حالت احتياط ترک نشود به جمع بين تروک حائض و افعال طاهر و احتمال دارد احتياط به ترک عبادت باشد يعنى مراعات احتمال حائض باشد. ولى به محض خروج خون ولو به وسيله چيزى، احکام حيض جارى مى‌شود. و خروج خون حيض ولو به اندازه سر سوزن، باعث جارى شدن احکام مى‌شود.

ج. اگر در باطن خون ندارد استحاضه است.

ج. با نبودن تميز و عدم امکان رجوع به اقارب احوط اختيار هفت روز در هر ماه است و اين احتياط مربوط به مبتدئه و ناسيه نيست.

ج. اگر عرفا صدق خون بر آن نکند و بداند که در باطن هم خون نيست، پاک شده است و الا محکوم به حيض است تا وقتى که از ده روز تجاوز نکند.

ج. اگر زن غير سيده باشد، يائسه و استحاضه است.

ج. پس از زايمان حداقل بايد ١٠ روز فاصله شود تا خون بعد حيض حساب شود.

ج. آن موضع را علامت بگذارد که آن را نخواند.

ج. مجرد قصد ده روز، کافى است؛ اگرچه در تمام آن، حائض باشد که بعدا اگر يک روز هم بماند بايد نماز را تمام بخواند به شرط آن که قبل از خواندن نماز، از قصد اقامه ده روز، برنگشته باشد.

ج. نزديکى کردن در مهبل، هم براى مرد حرام است و هم براى زن، اگرچه به مقدار ختنه گاه داخل شود و منى هم بيرون نيايد.