ج. اگر خون خارج نشود، حکم حيض را ندارد و نزديکى اشکال ندارد.

ج. تمامى خون و پاکى وسط، حيض است.

ج. تقديم طواف چه طواف حج باشد چه طواف نساء ـ على المشهور الاظهر ـ و نماز و سعى بر وقوفين در حج تمتع جايز نيست؛ مگر براى پيرمردان يا زنى که بيم حيض شدن دارد، که اين دو مى‌توانند طواف حج ونمازش را قبل از وقوفين به جا آورند و احوط نيز در صورت امکان، اعاده آن‌هاست در ايام تشريق يا بعد از آن تا آخر ماه ذى الحجة، و اگر ممکن نشد، استنابه نمايد على الاحوط واگر مى‌داند که اعاده آن تا آخر ماه ممکن نمى‌شود، پس احوط، جمع بين تقديم و استنابه است.

ج. زن حامله و زنى که بچه شير مى‌دهد ممکن است حيض ببيند بنا بر اقوى، ولى اگر بيست روز از ايام عادت ديرتر بود، بنابر احتياط هم وظيفه حائض و هم مستحاضه را انجام دهد.

ج. بايد مستحاضه قليله براى هر نماز يک وضو بگيرد و بنابر احتياط واجب پنبه را عوض کند يا آب بکشد و ظاهر فرج را هم اگر خون به آن رسيده، آب بکشد.

ج. ١) در مستحاضه کثيره و متوسطه، اگر اقوى نباشد، بنابر احتياط واجب، غسل جداگانه لازم است؛ بلکه بنابر احتياط وضو هم ضميمه شود.

٢) غسلى که براى نماز به جا آورده در صورتى کافى است که نزديکى بعد از نماز و در وقت نماز باشد و الا کافى نيست.

ج. بايد مقدارى پنبه يا چيزى شبيه آن را داخل کند و مقدارى صبر کند و خارج کند تا بداند استحاضه‌اش از کدام نوع است.

ج. در صورت عدم امکان تشخيص وعدم حصول يقين، اگر در ايام عادت است، حکم به حيض بودن مى‌کند وگرنه به حالت قبلى خود عمل مى‌نمايد.

ج. هر دو خون با پاکى وسط همه حيض حساب مى‌شود چه هر دو خون در ايام عادت باشند يا هر دو خارج ايام عادت يا يکى در ايام عادت و چه هر دو ويژگى‌هاى حيض را داشته باشند يا نه.

ج. اگر از ده روز بيشتر شود، فقط خونى را که در روزهاى عادت خود ديده، حيض است و خونى که پيش از عادت وبعد از آن ديده استحاضه مى‌باشد، و بايد عبادت‌هايى را که در روزهاى پيش از عادت وبعد از عادت به جا نياورده قضا نمايد.