ج. نزديکى کردن در روزهايى که حيض زن قطعى نيست، ولى شرعا بايد براى خود حيض قرار دهد حرام است؛ پس زنى که بيشتر از ده روز خون مى‌بيند و بايد به دستورى که قبلاً ذکر شده روزهاى عادت خويشان خود را حيض قرار دهد، شوهرش نمى‌تواند در آن روزها با او نزديکى نمايد.

ج. در اين صورت، حج تمتعش بدل به حج افراد شده وبر او واجب است در صورت تمکن بعد از فراغت از حج، عمره مفرده به جا آورد.

ج. اگر خون از مجراى عادى خارج مى‌شود، در صورتى که هنگام ولادت يا پس از آن بوده نفاس است و هم چنين از مجراى غير عادى اگر معلوم شود همان خون است و اگر غير اين باشد استحاضه است، در صورتى که احتمال غير استحاضه داده نشود مانند زخم و امثال آن.

ج. در ايام حيض ممکن است خون‌هاى کم رنگ شبيه استحاضه ديده شود يا گاهى تمام مدت عادت ماهانه خون کم رنگ ديده شود؛ اما هيچگاه به آن استحاضه نمى‌گويند. البته گاهى واقعا نمى‌دانيم خونى که مى‌بينيم حيض است يا استحاضه.

ج. چنان‌چه قصد قربت داشته و به وظيفه خود عمل کرده، مثلاً استحاضه‌اش قليله بوده و به وظيفه استحاضه قليله عمل نموده، نماز او صحيح است. و اگر قصد قربت نداشته يا عمل او مطابق وظيفه‌اش نبوده مثل آن که استحاضه او متوسطه بوده و به وظيفه قليله رفتار کرده، نماز او باطل است.

ج. زن مستحاضه بعد از آن که خونش قطع شد، فقط براى نماز اولى که‌خواند، بايد کارهاى استحاضه را انجام دهد وبراى نمازهاى بعد لازم نيست.

١) مستحاضه قليله پس از قطع شدن خون براى اوّلين نماز فقط وضو مى‌گيرد.

٢) مستحاضه متوسطه و کثيره پس از قطع شدن خون براى نماز بعد بايد غسل انجام دهند، هر نمازى باشد.

ج. در هر يک از موارد استحاضه کثيره ومتوسطه وحيض ونفاس، اگرچه غسل لازم است لکن با غسل تنهايى، نمى‌تواند نماز بخواند، بلکه واجب است وضو نيز براى نماز بگيرد.

ج. خون حيض، در اغلب اوقات و اغلب زنان، به تيرگى رنگ و غلظت و جهيدن و گرمى و سوزاندن فرج هنگام بيرون آمدن شناخته مى‌شود.

ج. خون دوم استحاضه است چون: هر خونى که بعد از قطع شدن ـ خون که از جهت عادت يا غير آن حکم به حيض بودن آن شده ـ ديده شود، اگر بين دو تا خون ١٠ روز پاکى فاصله نشده و چون دو تا خون از ١٠ روز بيشتر هستند نمى‌توان هر دو را حيض حساب کرد پس خون دوم استحاضه است.

ج. اگر در ايام عادت زن باشد يا اين که شرايط حيض را داشته باشد آن را خون حيض قرار مى‌دهد.