ج. بدون قصد توطّن نمى‌شود، هر چند قصد هميشه ماندن شرط نيست، بلکه تعيين مدّت کردن مضرّ است و ميزان صدق عرفى وطن است، يعنى مردم بگويند او اهل فلان جا است.

ج. تا وقتى که وطن شما نشده، در آن روستا حکم مسافر را داريد.

ج. خير و هم چنين هر جا که به نحو جايز افطار کرده است.

ج. اگر از قصد خود برنگشته، وظيفه‌ى او تمام است.

ج. اگر مقصود اصلى از سفر غير معصيت باشد و معصيت مقصود فرعى و تبعى است، نماز شکسته است.

ج. اگر بنا دارد همراه او برود، به حکم کثيرالسّفر است.

ج. در هر دو مورد نماز و روزه آن‌ها در محل تحصيل و در بين راه تمام است.