ج. تحفظ از خروج خون براى نماز است نه روزه، شرط صحت روزه همان غسل به نحو مذکور در رساله است.

ج. در تشخيص و شناختن آن، بايد قدرى پنبه، داخل مهبل کند وقدرى صبر نمايد، و بهتر آن است که وقتى مى‌خواهد اين عمل را انجام دهد به پشت بخواهد و پاها را بلند کند، وبعد از گذشت مدتى پنبه را آهسته بيرون آورد، پس اگر خون در دور آن واقع شده باشد، خون بکارت است واگر خون تمام پنبه را گرفته باشد، خون حيض است. در اين آزمايش شرط است که زخمى اطراف فرج مثل بکارت نداشته باشد و هم چنين خون بسيار نباشد که نتوان تشخيص داد.

ج. عبادات خود را قضا نمايد.

ج. اگرچه آن خون، نشانه‌هاى حيض را نداشته باشد، بايد به احکامى که براى زن حائض گفته شد عمل کند و چنان‌چه بعد بفهمد حيض نبوده، مثل اين که پيش از سه روز پاک شود، بايد عبادت‌هايى را که به جا نياورده قضا نمايد.

ج. زوال عادت قبل در صورتى است که به دفعات خلاف آن ديده شود به طورى که عرفا بگويند اين خانم عادت معين ندارد.

ج. حکم به عدم بالغ شدن او مى‌شود. مگر خون ببيند و يقين کند حيض است که نشانه است بر بلوغ او. اما اگر خون به صفات حيض ببيند ولى به حيض بودن آن اطمينان پيدا نکند در اين که بگوييم صفات حيض نشانه بر حيضيت و نشانه بر بلوغ باشد، محلّ تأمل است.

ج. پس از خروج اوّلين جزء بچه، نفاس است.

ج. قضاى نماز دوم واجب است.

ج. بهتر است وضو بگيرد، خواه قبل از غسل باشد يا بعد از غسل.

ج. سه مد گندم يا جو که به مسکين بدهد، هر چند آخر آن باشد، ولى تفريق بر سه مسکين، دليلى ندارد. بلکه احوط جمع است در کنيز بين دينار وامداد مذکوره، به سه مسکين، يا ده مسکين، اگرچه به بيش از سه مد باشد، و شايد به دادن يک دينار، مثلاً به ده مسکين، در کنيز احتياط حاصل شود.