ج. در مواقع غير مناسب بهتر است ترک شود، ممکن هم هست گاهى موجب تمايلاتِ بد باشد و معرضيّت فتنه و فساد داشته باشد که در اين صورت جايز نيست.

ج. چون معرضيت براى فساد دارد، اشکال دارد.

ج. اگر خوف مفسده نباشد، ظاهرا جايز است.

ج. با احتمال تأثير، بايد امر به معروف و نهى از منکر کرد و اگر تأثير نکرد، با آن‌ها معاشرت نکند.

ج. نظر با ريبه، نگاهى است که همانند کسى که نظر سويى دارد، باشد، اگرچه خوف فتنه نباشد و لذت اعم از ريبه است، واللّه‌ العالم.

ج. اگر اين نگاه کردن کمک به معصيت نباشد، جايز است.

ج. نگاه به جاهايى از بدن آن‌ها که عادتا پوشانده نمى‌شود، بدون قصد لذت و در صورتى که خوف واقع شدن در حرام نباشد، جايز است.

ج. بنابر احتياط واجب حرام است اما جواز نگاه کردن زن به قسمتى از بدن مرد نامحرم که غالبا باز است، مثل سر، خالى از وجه نيست، مگر اين که اين نگاه کردن کمک به معصيت باشد. (به مسأله‌ى ١٩٣٣ رجوع شود.)

ج. جايز نيست.

 ج. اگر جلب نظر نامحرم کند، جايز نيست.