ج. بعد از تمام شدن نماز مسافرين، اگر فاصله‌ى بين جاى سجده‌ى مأمومين صف بعدى و جاى ايستادن امام يا صف واسطه‌ى اتّصال به قدر يک انسان به سجده رفته باشد و يا در زمانى که مسافرين مى‌خواهند اقتدا کنند استقرار آن‌ها مانع از مشاهده باشد، جماعت اشکال دارد و احتياط آن است که فرادا تمام کنند.

ج. اگر مانع از ديدن نباشد، اشکال ندارد.

ج. اگر مأموم در رکعت اوّل و دوم نماز صبح و مغرب و عشا صداى حمد و سوره امام را بشنود، اگرچه کلمات را تشخيص ندهد، بايد بنابر احتياط حمد و سوره را نخواند و اگر صداى امام را نشنود مستحب است حمد و سوره را بخواند ولى بايد آهسته بخواند و چنان چه سهوا بلند بخواند اشکال ندارد. و چنان چه مأموم بعضى از کلمات حمد و سوره امام را بشنود بايد بنابر احتياط همان قدر از حمد و سوره را نخواند. و حمد و سوره خواندن مأموم در رکعت اوّل و دوم نماز ظهر و عصر کراهت دارد و مستحب است به جاى آن ذکر بگويد.

ج. اگر اهانت باشد، بدون عذر شرعى حرام است؛ گرچه در هر صورت نماز اگر با قصد قربت باشد، صحيح است.

ج. اگر مکان امام مقدار خيلى کم، مثلاً کمتر از يک وجب بلندتر باشد، اشکال ندارد و نيز اگر زمين سراشيب باشد و امام در طرفى که بلندتر است بايستد، در صورتى که سراشيبى آن زياد نباشد و طورى باشد که به آن زمين مسطّح بگويند، مانعى ندارد.

ج. بله، مى‌توان.

ج. ثواب جماعت را نمى‌برند، اگرچه خالى از ثواب هم نيست.

ج. جمع آن دو ممکن است.

ج. موارد مختلف است و با امکان حمل فعل مسلم بر صحيح، حمل بر فساد نبايد کرد.

ج. اگر عناوين ثانوى ديگر که ضرر به عدالت مى‌زند، در ميان نباشد، مضرّ به عدالت نيست.