مقدمه‏‌ی مفصّل‌تر از ذی‌المقدمه

آقای نائینی رحمه‌‏الله‏ مقید بودند که در شروع درس، به مدت طولانی به خواندن چیزی مشغول باشند و هیچ‌کس جز ایشان را ندیدیم که مثل ایشان مقدمه‏‌ی درس را طول بدهد. البته کسی هم نمی‌‏دانست که چه می‏‌خواند، به گمانم سوره‌‏ی یس را می‏‌خواند. قبل از درس می‏‌خواند، و هنگام خواندن آن سرش را به این طرف و آن طرف حرکت می‏‌داد، به‌گونه‏‌ای‌که کأنّه کسی نیست. در حرم هم همین‌طور بود، یعنی با حال توجه و تضرع و حرکت سر به این سو و آن سو، به‌گونه‏‌ای‌که کأَنّه کسی او را، و او کسی را نمی‌‏بیند و یا ملتفت نیست.

از اینکه ایشان سورۀ یس را مثلاً در اول درس می‏‌خواندند، با اینکه پیرمرد هم بودند و با زحمت و در مدت طولانی آن‌را به پایان می‏‌رساندند، معلوم می‏‌شود چقدر به آن اهمیت می‌دادند. با اینکه مدتِ خودِ درس به اندازه‌‏ی خواندن آن مقدمه یا کمتر طول می‏‌کشید. آری، این‌قدر مقید بودند، به‌گونه‌‏ای‌که مقدمه از ذی‌المقدمه مفصّل‏‌تر می‏شد!

چنان‌که در میان ادعیه و زیارات نیز اذن دخول حضرت مسلم‌بن‌عقیل سلام‌‏الله‌‏علیه از اصل زیارت آن حضرت ـ که شبیه زیارت حضرت ابوالفضل علیه‌‏السلام می‏‌باشد ـ مفصل و طولانی‌‏تر است.