هر که در این بزم مقرب‌تر است، جام بلا بیشترش می‌دهند!

انسان در دنیا به ده درصد خواسته‌های خود می‌رسد. کمتر کسی پیدا می‌شود که زندگی بر وفق مراد او باشد. هرگونه عیش و نوش دنیا با هزار تلخی و نیش همراه است. اگر کسی دنیا را این‌گونه پذیرفت و شناخت، در برابر ناگواری‌ها و بدی‌های همسر و همسایه و… کمتر ناراحت می‌شود؛ زیرا از دنیا بیش از اینکه خانه بلاست، انتظار نخواهد داشت.

در روایتی از امام صادق علیه‌السلام آمده است: «مؤمن و بلا همچون کفه ترازو هستند، هرچه بر ایمانش افزوده شود، بر بلا و مصیبتش افزوده می‌شود»١ و نیز فرمود: «اهل حق همیشه در سختی هستند، ولی مدت آن کوتاه، و سرانجام آن آسایش و راحتی همیشگی در جهان جاوید است».

همچنین در روایتی، اسماعیل‌بن‌عمار به حضرت امام صادق علیه‌السلام شکایت می‌کند. حضرت می‌فرماید: «ای عبدالله، مؤمن همواره در معرض یکی از این سه امر گرفتار است و گاهی هر سه با هم: یا همسرش به او آزار می‌رساند، یا همسایه،٢ یا عابر… اگر مؤمن به سر کوهی پناه ببرد، خدا شیطان‌صفتی را به‌سوی او می‌فرستد تا او را آزار دهد. و ایمان مؤمن مونس اوست و او را حفظ می‌کند… و کسی که ایمان ندارد صبر ندارد…».

• ١. کافی، ج۲، ص۲۵۳؛ وسائل الشیعه، ج۳، ص۲۶۳؛ بحارالانوار، ج۶۴، ص۲۱۰.
• ٢. نقل به معنا از کافی، ج۲، ص۲۵۱؛ وسائل‌الشیعه، ج۱۲، ص۱۲۲؛ بحارالانوار، ج۶۵، ص۲۲۳؛ التمحیص، ص۳۰. متن حدیث به‌صورت زیر از امام صادق علیه‌السلام نقل شده است: «ما کانَ وَ لا یکونُ وَ لَیسَ بِکائِنٍ مُوْمِنٌ إِلاّ وَ لَهُ جارٌ یؤذیهِ. وَ لَوْ أَنَّ مُؤمِناً فی جَزیرَةٍ مِنْ جَزائِرِ الْبَحْرِ، لاَنْبَعَثَ [لَبَعَثَ] اللّه‏ُ لَهُ مَنْ یؤذیهِ؛ هرگز اتفاق نیفتاده و نمی‌افتد و نخواهد افتاد که مؤمنی وجود داشته باشد و همسایه‌ای نداشته باشد که او را آزار ندهد. حتی اگر مؤمن در یکی از جزایر باشد، قطعاً خداوند کسی را به او می‌گمارد که او را اذیت کند».