بعضی از حیوانات مانند زنبور عسل و حیوانات شیرده، به مردم منفعت می‌رسانند؛ انسان نیز ممکن است برای دین و مردم نافع باشد. اگر ما نیز به اندازه توان خود در هدایت مردم تلاش و کوشش کنیم، آیا امکان دارد که مورد عنایت «عینُ‌الله‌الناظِرَة» و امام زمان عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف نباشیم؟! ۱...

ما می‌دانیم که مقامات بسیاری از علما از همین تعلیم، تعلّم و نوشتن‌ها و اشتغال به تحصیل در حوزه‌های علمیه به دروس معمول در حوزه‌ها و نیز عمل به مستحبات معمولٌ‌به حاصل شده است، و کار دیگری نداشته‌اند. به‌طور یقین همین‌ها بوده ولی در عین حال اهل کرامات بوده‌اند! اگر بنده هم کرامات و مقامات آنها را ندید...

چقدر باید خائف و متوسل باشیم. در معلومات و یقینیات باید خائف و متوسل باشیم، تا چه رسد به مجهولات و مشتبهات. باید مواظب بود که کار و تحمل ابتلائات در راه حق، انسان را به انحراف نکشاند. بزرگانی از اهل علم دیده شده‌اند که تبحرشان در علمیت عجیب و احتیاطشان هم عجیب بود! وای به حال کسی که لا‌ عَنْ عِلْمٍ۱...

ما ثروت و سرمایه را در محسوسات می‌بینیم، لذا اگر به میهمانی دعوت شویم و خورشت نباشد، می‌گوییم: «به ما اهانت شد»....

آن طلبه وقتی این صحنه را مشاهده می‌کند، نزدیک ضریح می‌آید و می‌گوید: من چند سال است می‌آیم و حوائجم برآورده نمی‌شود، ولی به این عرب‌های بیابانی این‌گونه التفات دارید! و با صورت قهر و غضب از حرم بیرون می‌رود و... ...

ثروتمندان بلاها و ابتلائات و گرفتاری‌هایی دارند که مستضعفان و محرومان ندارند. طاووس را می‌بینی، پایش را هم ببین!...

آیا اگر در همه بلاد مسلمانان این‌گونه به فقرا رسیدگی می‌شد، تبلیغات کمونیسم در طرفداری از حقّ فقرا و کارگران، در کشورهای اسلامی و بلاد مسلمانان این‌گونه جا باز می‌کرد؟!...

انسان باید انواع و اقسام مختلف کارهای خیر را استقصا کند و از هر راهی توانست خود را در آن ثبت نام کند، ولو به اندازه نخود باشد....

درباره معرفت و اعتقاد به امام علیه‌السلام، أدْنَی‌الْمَعرفَه۱ کافی است و آن این است که فقط معتقد باشیم که او امام مُفْتَرَضُ‌الطاعَةِ ۲ و وصیّ پیغمبر صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم است، ولو اسم او و اینکه مثلاً او همان کسی است که با معاویه و یا با مروان و طلحه جنگید را ندانیم....

آیا می‌توانیم سالم، بار به منزل ببریم و در عین‌حال به امور مسلمانان و مؤمنین بی‌تفاوت باشیم؟! آیا امکان دارد بدون اهتمام به امور مسلمانان، به مقصود برسیم؟! در محضر بهجت، ج۱، ص۵۱ ...