ج. لباس مزبور خلاف زىّ پوشش متشرعه است و احوط اجتناب است.

ج. اگر بى‌احترامى باشد، جايز نيست و در صورتى که بى‌ادبى نسبت به آن‌ها نباشد بنابر اظهر مکروه است، ولى احتياط مستحب آن است که به طور کلى از اين کار مخصوصا از جلوتر ايستادن اجتناب شود. (جهت اطلاع بيشتر به مسأله ٧٣٨ و ٧٣٩ رساله رجوع شود.)

ج. بله، مى‌تواند چون اصل مسأله از باب کراهت است و در تنگى وقت بايد نماز بخواند.

 ج. اگر سابقه‌ى ملکيّت شرعى آن قبل از تصرف بهايى‌ها مبهم باشد، اشکال دارد.

ج. بفروشند و پولش را صرف مسجد نمايند.

ج. خير، زيرا مسجد ملازمه‌ى با بقاى ابدى در آن جا دارد و اين امر با وقف براى غير، منافات دارد، ولى مصلّى قرار دادن آن زمين، به صورتى که ممنوع از دفن نباشد، جايز است.

ج. چون اين راه عبور است و تمام عابرين در آن حق دارند، جايز نيست آن را مسجد کنند و اگر خواستند آن را مصلى (نمازخانه) کنند، بنابر احوط بايد راهى براى عبور ـ حتى در موقع نماز ـ بگذارند؛ مانند اين‌که در طبقه‌ى بالاى آن مصلى بسازند و زير آن، مسير عبور و مرور مردم باشد.

ج. اگرمقدار کمى است که به نظر عقلا موجب ضمان نيست، در فرض سؤال وظيفه‌اى ندارد.

ج. به غيبت گوش ندهيد و مى‌توانيد به مسجد برويد.

ج. بله، ضامن است.