ج. نبايد به شک خود اعتنا کند.

ج. خير و قيام بعد از رکوع رکن نيست (به مسأله ٨۵٠ رساله رجوع شود).

 ج. اگر خوابيده نماز بخواند و بتواند تا آخر با طهارت نماز بخواند؛ بايد خوابيده بخواند، زيرا طهارت مقدّم بر قيام است.

ج. اگر کسى در خواندن حمد و سوره بيشتر از معمول صدايش را بلند کند، مثل آن که آن‌ها را با فرياد بخواند، بنابر احتياط نمازش باطل است.

ج. بله، احتياطا بايد قضا کنيد.

ج. خير اشکال ندارد و سرفه، توليد حرف نمى‌کند.

ج. اگر قصد قرائت هم داشته باشد، کافى است.

ج. بايد هر دو را با هم به ترتيب بخواند.

ج. اگر مراد اداى مخارج حروف است، لازم است رعايت آن به نحوى که در عربيّت، صدق حرف مخصوص نمايد و تشخيص آن با عرف لغت صحيح است، و از حيث قرائت کافى است با يکى از قرائات سبعه (هفت گانه) موافق باشد.

ج. وقف بر امر صورت پذيرد.