ج. اگر روزه‌ى واجب معين باشد، روزه‌اش باطل است و عدم وجوب کفّاره، محلّ تأمّل است. (مسأله‌ى ١٢٧٠ رساله).

ج. صحيح است.

ج. اگر قصد انزال داشته يا عادت او در اين کار اين بوده که به انزال منجر مى‌شده، روزه وى باطل است.

ج. وجوب آن مبنى بر احتياط است.

ج. اگر به حسب نقل بخواند يا معلوم باشد که به نقل خوانده، روزه باطل نمى‌شود.

ج. آمپول‌هاى غير مغذّى و غير تقويتى و آن چه داخل حلق نشود، باطل کننده نيست.

ج. به حسب ظاهر پزشک به منزله‌ى نايب از خود مريض است که اگر خصوصيّات را بداند، يا بيمناک است يا نيست، ميزان خوف و ترس ضرر است و احوط اين است که به خود مريض توصيفات را بگويد، اگر خودش خوف ضرر داشت، روزه نگيرد و اگر خوف ضرر نداشت، روزه بگيرد.

ج. اگر سفر اضطرارى باشد و يا با غفلت از روزه تا ظهر شرعى اختيارا سفر کند، سفر او قطع کننده‌ى پى در پى بودن روزه‌ها نيست و با رفع اضطرار و غفلت ادامه مى‌دهد.

ج. اگر قضا بر او واجب شده بوده، تأخير مى‌اندازد تا وقتى که تمکن پيدا کند؛ يا وصيت مى‌کند بعد از فوتش، کسى را اجير کنند تا روزه‌هاى وى را بگيرد.

ج. بايد فقط روزه‌ى قضا را نيّت کند، ولى ثواب روزه‌ى مستحبى را هم مى‌برد.