ج. ميزان ريختن آب يا دست کشيدن نيست، بلکه شستن تمام عضو است که گاهى با چند بار ريختن آب، يک بار شستن حاصل مى‌شود.

ج. اشکال ندارد.

ج. اگر نجاست، تمام عضو وضو را فرا نگرفته باشد، وظيفه جبيره است و در غير اين صورت احوط جمع بين وضوى جبيره و تيمّم است. (توضيح بيشتر در مسأله‌ى ٣٣۴ و ٣٣۵ آمده است.)

ج. در حالت اختيار نمى‌توان با آب غير وضوى کف دست مسح کشيد، و بنابر احتياط واجب بايد از بالا به پايين مسح کرد.

ج. اگر از درآوردن چکمه در تمام وقت نماز قانونا ممنوع است، براى وضو بايد آن را بيرون آورده و معلوم نيست اين منع، عقلايى باشد و واجب الاطاعة نيست. بله اگر در معرض خطر باشد و بر خود بيم‌ناک باشد، از باب ضرورت، بر کفش مسح کند.

ج. بله و معناى استحباب نفسى آن است که وضو به قصد قربت صحيح است، هر چند نيّت هيچ يک از غايات آن را هم نکند، حتى نيّت بودن بر طهارت را.

ج. وضو صحيح است، هر چند مرتکب حرام شده است.

ج. تا وقتى که يکى از مبطلات وضو حادث نشود.

ج. منظور از قصد طهارت با وضوبودن است و نيّت وجوب يا استحباب در وضو لازم نيست، و با وضوى مستحبى هم مى‌توان کار واجب را انجام داد.

ج. با دقت، هر محلى از عضو وضو را يک مرتبه بشوييد، ولى به هيچ وجه تکرار نکنيد.