مردم بسیار در فطانت (زیرکی و باهوشی) و بَلادت (کندفهمی و کم‌هوشی) اختلاف دارند. مأمون و امین نزد یک معلم می‌رفتند، معلم زیر فرش مأمون کاغذ گذاشت و او متوجه شد، ولی زیر فرش امین خشت گذاشت و او نفهمید. در روایت آمده است: «اَلناسُ معادِنُ کمَعادِنِ الذهَبِ وَ الْفِضةِ؛ مردم مانند معادن طلا و نقره هستند...

«إِنَّ لِرَبِّکمْ فی أَیامِ دَهْرِکمْ نَفَحاتٍ؛ در روزهای عمر شما از سوی پروردگارتان نسیم‌هایی است».١ بر اساس این روایت ممکن است شخصی از راه دعا، حال خوش پیدا کند، و دیگری در نماز و یا به‌واسطه تلاوت قرآن لذت حضور بیابد و... ....

از آیه «وَ الَّذينَ جاهَدُوا فينا لَنَهْدِيَنَّهُمْ سُبُلَنا؛ و کسانی را که در [راه خشنودی] ما بکوشند، قطعاً به راه‌های خود رهنمون می‌کنیم»١ ـ به‌حسب ظاهر ـ استفاده می‌شود که هدایت الهی و جهاد بنده، هر کدام مراتبی دارد؛ و هر مرتبه از جهاد و کوشش بنده، مرتبه‌ای از هدایت الهی را در پی دارد. این هم از ...

    ...

    ...

مجموعه تلوزیونی حدیث سرو مستند «العبد»، مجموعۀ دیگری از سلسله برنامه‌های «حدیث سرو» است که با موضوع سیره و زندگانی حضرت آیت‌الله‌العظمی بهجت (قدس سره) در ده قسمت، توسط معاونت سیمای صدا و سیمای جمهوری اسلامی ایران و با همکاری مرکز تنظیم و نشر آثار حضرت آیت‌الله‌العظمی بهجت (ره) تهیه و تولید شده است....

همین نماز را که ما با تهدید به چوب و تازیانه و عقوبت جهنمی‌شدن در صورت ترک آن، انجام می‌دهیم، آقایان می‌فرمایند: از همه‌چیز لذیذتر است. نماز جامی است از الذّ لذایذ (لذت‌بخش‌ترین لذت‌ها) که چنین خمری خوش‌گوار در عالم وجود، نیست. حالِ انبیا علیهم‌السلام و اطرافیان آنها چگونه بوده است؟! خداوند متعال تو...

امتثال نافله از امتثال فرائض، اقوی است؛ یعنی اگرچه مُمتَثَل در فریضه اقوی است، ولی امتثال و اظهار عبودیت و عبدیت در نوافل، اقوی از فرائض است....

التزام شیعه به قنوت، افتخاری است برای آنها، جهت تعظیم و تجلیل در پیشگاه خداوند متعال؛ در قبال عامه که تکتف می‌کنند (دست‌بسته نماز می‌خوانند) جهت تعظیم؛ زیرا قنوت هم تعظیم است و هم تزئین و هم ابتهال و تذلل و خشوع برای نمازگزار....

یک طبیب نصرانی ـ که با میزبان خود، از بغداد برای عیادت و معاینه یکی از بزرگان، به نجف آمده بود؛ چون میزبان، رسم نجفی‌ها را می‌دانست که در آن وقت اگر بچه‌ها می‌فهمیدند که کسی نصرانی یا یهودی است، خدا می‌داند چه بلاهایی به سر او می‌آوردند، پیوسته به طبیب می‌گفت: وقتی معالجه تمام شد، زود به بغداد برگرد...