ج. قصد انجام وظيفه فعليّه کافى است و نيّت لازم نيست به زبان ذکر شود.

ج. با اذان آن محل افطار و نماز را بايد به جا آورد.

ج. روزه‌ى واجب معين مثل ماه رمضان را، هم بايد بگيرد و هم قضايش را به جا آورد.

ج. چون قصد سفر نداشته، بايد نمازش را تمام بخواند.

ج. بايد روزه و نمازشان به صورت شکسته قضا شود.

ج. تفاوتى ندارد؛ مگر در مورد مسافرت قبل از ظهر يا برگشت از سفر در بعد از ظهر و لزوم افطار در مواضع تخيير در نماز.