از یک عالم واعظی که در زمان خودش مشهور بوده است نقل کردند که در کتاب خود چنین نوشته است: «زمانی به نجف رفتم و در آنجا منبر میرفتم، پایین منبر من میرزا حبیبالله رشتی۱ نشسته بود، بعد از اینکه منبرم تمام شد، از منبر که پایین آمدم. میرزا حبیبالله پیشانی مرا بوسید، و گفت: من حاضرم تمام مجاهدتها و ریاضتهایم را در نامه عمل تو بنویسند، و در عوض ثواب همین یک منبر تو در این مجلس را در نامه عمل من بنویسند.»
دلیلی ندارد میرزا حبیبالله رشتی خلاف بگوید، کسی که در امور دینی هم خیلی متعصب بود.