ج. نمى‌تواند، بلکه بايد مسافرت نرود و روزه‌اش را بگيرد و اگر سفر ضرورى باشد، بعد از ماه رمضان آن را قضا کند و کفاره‌ى تأخير هم بدهد.

ج. بايد به نحو قصر قضا کند.

 ج. اگر تا قبل از ظهر مفطرى به جا نياورده، بايد نيّت روزه کند و اين عدم نيّت صوم است به جهت عدم وجوب و عدم صحّت نه نيّت قطع صوم واجب.

ج. اگر دايما در سفر است، به طورى که ده روز را در محل واحد نمى‌ماند؛ هر چند از روى ناچارى نماز و روزه‌اش در اين مدت تمام و صحيح است.

ج. اگر قبل از ظهر به محل خودش رسيد، بايد نيّت روزه کند و روزه‌اش صحيح است.

ج. اگر نمى‌دانسته که بايد نماز را شکسته بخواند و قصد قربت در نماز داشته، نمازش صحيح است؛ اما اگر مى‌دانسته که بايد نماز را شکسته بخواند، لکن بعضى از خصوصيّات آن را نداند، مثلاً نداند در سفر هشت فرسخى بايد شکسته بخواند، در صورتى که وقت باقى است، بايد بنابر احوط نماز را شکسته بخواند و اگر وقت گذشته، به طور شکسته قضا نمايد. اما در صورت فراموش کردنِ مسافر بودن خود، اگر در وقت يادش بيايد بايد شکسته به جا آورد و اگر بعد از وقت يادش بيايد، قضاى آن نماز بر او واجب نيست.

ج. نافله ظهر و عصر در سفر، يعنى در جايى که بايد نماز ظهر و عصر را شکسته خواند ساقط مى‌شود و اما در نافله عشا مختار، عدم سقوط آن در سفر است، ولى احتياط اين است که به نيّت اين که شايد مطلوب باشد، به جا آورد.

ج. بله، همان ظهر شرعى است.

ج. اگر اصلاً جاهل به حکم سفر بوده، نماز و روزه‌اش صحيح است. (توضيح بيشتر در مسايل ١١٠۴ الى ١١٠٨ و ١٣۵٩ و ١٣۶٠ رساله مذکور است.)

ج. شکسته است.