ج. اگر نمى‌دانسته که بايد نماز را شکسته بخواند و قصد قربت در نماز داشته، نمازش صحيح است؛ اما اگر مى‌دانسته که بايد نماز را شکسته بخواند، لکن بعضى از خصوصيّات آن را نداند، مثلاً نداند در سفر هشت فرسخى بايد شکسته بخواند، در صورتى که وقت باقى است، بايد بنابر احوط نماز را شکسته بخواند و اگر وقت گذشته، به طور شکسته قضا نمايد. اما در صورت فراموش کردنِ مسافر بودن خود، اگر در وقت يادش بيايد بايد شکسته به جا آورد و اگر بعد از وقت يادش بيايد، قضاى آن نماز بر او واجب نيست.

ج. اگر قبل از ظهر به محل خودش رسيد، بايد نيّت روزه کند و روزه‌اش صحيح است.

ج. بله، همان ظهر شرعى است.

ج. نافله ظهر و عصر در سفر، يعنى در جايى که بايد نماز ظهر و عصر را شکسته خواند ساقط مى‌شود و اما در نافله عشا مختار، عدم سقوط آن در سفر است، ولى احتياط اين است که به نيّت اين که شايد مطلوب باشد، به جا آورد.

ج. شکسته است.

ج. اگر اصلاً جاهل به حکم سفر بوده، نماز و روزه‌اش صحيح است. (توضيح بيشتر در مسايل ١١٠۴ الى ١١٠٨ و ١٣۵٩ و ١٣۶٠ رساله مذکور است.)

ج. روزه‌ى واجب معين مثل ماه رمضان را، هم بايد بگيرد و هم قضايش را به جا آورد.

ج. قصد انجام وظيفه فعليّه کافى است و نيّت لازم نيست به زبان ذکر شود.

ج. با اذان آن محل افطار و نماز را بايد به جا آورد.

ج. تفاوتى ندارد؛ مگر در مورد مسافرت قبل از ظهر يا برگشت از سفر در بعد از ظهر و لزوم افطار در مواضع تخيير در نماز.