ج. هر مقدارى که از او باقيمانده است، همان را غسل و حنوط و کفن مى‌کنند، و احتياطا نماز مى‌خوانند؛ مگر آن که سينه يا بعضى از سينه که محلّ قلب است موجود باشد هر چند له شده باشد، که در اين صورت بايد نماز بر او خوانده شود.

ج. حرام است، و کسى که او را غسل مى‌دهد، اگر نگاه کند معصيت کرده، ولى غسل باطل نمى‌شود.

ج. استخوان آنان غسل و کفن و نماز دارد و مسّ آن هم موجب غسل مسّ ميّت مى‌شود، بنابر احوط.

ج. آرى، آن‌ها مقدّم‌اند.

ج. اگر آن قسمت جدا شده داراى استخوان است، چنان چه پيش از آن که آن قسمت جدا شده را غسل دهند، انسان آن را مس نمايد، بايد غسل مس ميّت نمايد.

ج. تا کاملاً نمرده و پس از مردن تمام بدن او سرد نشده است، غسل واجب نمى‌شود. (مسأله‌ى ۴٧۵ رساله).

ج. هر چه مانده را غسل و کفن کنند و اگر هيچ محلّى براى ازار و قميص (پارچه‌هاى مخصوص کفن) نمانده است، فقط لفّافه واجب است، و اگر امکان غسل نيست و تمايز اعضا به گونه‌اى از بين رفته که تيمّم هم ممکن نيست، ظاهرا ساقط است و وظيفه‌اى نيست.

ج. کسى که غسل ميّت را انجام مى‌دهد بايد قصد قربت داشته باشد ـ يعنى غسل را براى انجام فرمان خداوند عالم به جا آورد ـ و اگر به همين نيّت تا آخر غسل سوم باقى باشد، کافى است و تجديد نيّت لازم نيست، اگرچه احوط است.

ج. طورى با حائل و پوشش‌هاى حفاظتى غسل دهند که ضررآور نباشد و فرو بردن اعضاى سه گانه غسل، در آب کثير کافى است و هم چنين غسل ارتماسى بنابر اظهر کفايت مى‌کند، هر چند مخصوص غسل ارتماسى خلاف احتياط است.

ج. با فرض امکان، محارم او را از روى جامه بدون نظر و لمس غسل مى‌دهند على الاحوط و اگر ممکن نيست، شرط مماثلث ساقط است و احوط غسل دادن هر يک از مرد و زن است او را از روى لباس.