ج. عدالت عبارت است از ملکه‌اى که به واسطه آن شخص از گناهان کبيره و اصرار بر گناهان صغيره اجتناب نمايد؛ و مراد از اورعيّت آن است که شخص به واسطه‌ى زيادى قوّت ايمان، در جستجوى لازم براى استنباط احکام، مسامحه کمترى داشته باشد و در مقام استنباط از ديگران محافظه کارتر باشد.

ج. تشخيص موضوعات مستنبطه بر عهده مجتهد و تشخيص موضوعات صرفه، شأنِ مقلّد است.

ج. خير، زن در انتخاب مرجع تقليد مستقل است.

ج. در موضوعات، مقلد به نظر خودش عمل مى‌کند.

ج. در صورت تساوى ميّت و حىّ در آن‌چه تقليد در آن‌ها محقق شده است، بنابر اقوى، بقا جايز است و در صورت اعلميّت از حى، اظهر وجوب بقاء است.

ج. در فرض مزبور، به فتواى مجتهد ميّت عمل نکرده و بايد از مجتهد زنده تقليد کند.

ج. خير نمى‌توانيد و تقليد از مرجع اعلم در تمام مسايل واجب است.

ج. عمل از راه تقليد صحيح، عمل با حجّت و آگاهانه است.

ج. به اقدامات ضروريّه‌اى که حاکم شرع يا وکيل او در حفظ جان، ناموس، مال و حقوقى که در معرض خطر است انجام مى‌دهد، امور حسبيّه گفته مى‌شود.

ج. در غير ضروريات در فروع دين بايد به يکى از سه طريق (اجتهاد، احتياط و تقليد) عمل کرد. و جايى که با عقل قطعى مخالف باشد، وجود ندارد.