در حال بارگیری...
لازمۀ دوام ذکر، تداوم مراقبت است، و نخستین مرتبۀ لقاءالله، این است که در حال نماز، برای او (نمازگزار) انس و دل گرمی پیدا می‌شود و بالاترین مرتبۀ لقاءالله، حالتی است که در حدیث «قرب نوافل»[١]، به آن اشاره شده ...
دوام ذکر، انسان را به مرتبۀ یقین می‌رساند. آیا ممکن است کسی دائم الذکر باشد و موقِن(اهل یقین) نباشد؟! ابتدا انسان، خیال می‌کند مشکل است، چو کوهی در برابر او؛ امّا به تدریج می‌فهمد که نه؛ چندان هم مشکل نیست. با دیگران حرف می‌زند؛ ولی دلش پیش خداست.
[١]. حدیث «قرب نوافل»: وَ قَالَ صلی‌الله‌علیه‌وآله إِنَّ اللَّهَ تَعَالَى يَقُولُ لَا يَزَالُ عَبْدِي يَتَقَرَّبُ إِلَيَّ بِالنَّوَافِلِ مُخْلِصاً لِي حَتَّى أُحِبَّهُ فَإِذَا أَحْبَبْتُهُ كُنْتُ سَمْعَهُ الَّذِي يَسْمَعُ بِهِ وَ بَصَرَهُ الَّذِي يُبْصِرُ بِهِ وَ يَدَهُ الَّتِي يَبْطِشُ بِهَا إِنْ سَأَلَنِي أَعْطَيْتُهُ وَ إِنِ اسْتَعَاذَنِي أَعَذْتُهُ. ( إرشاد القلوب إلى الصواب (للديلمي)، ج١، ص٩١)
رسول اكرم صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم فرمود: خداوند تعالى مىفرمايد: همواره بنده من با خواندن نمازهاى نافله و مستحبى در صورت اخلاص به من نزديك مىگردد، تا محبوب من شود، و هر گاه محبوب من گشت من گوش او مىشوم، تا به وسيله من بشنود و چشم او مىگردم تا به وسيله من ببيند، و دست او مىشوم تا به وسيله من كار را انجام دهد، اگر از من بخواهد به او مىدهم و اگر به من پناه آورد، پناهش مىدهم. (إرشاد القلوب / ترجمه سلگى، ج١، ص٢٣٢)
