امام باقر علیه‌السلام به نقل از رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله فرمود: سه گروهند که خداوند با آنان سخن نگوید و در روزقیامت به آنان نظر نمی‌کند و آنان را پاک نمی‌گرداند و عذاب دردناکی برای آنان می‌باشد: پیر مرد زناکار و پادشاه ستمگر و فقیر متکبر.   وسائل‌الشیعه، ج۱۵، ص۳۷۹ ...

حضرت آیت‌الله بهجت قدس‌سره:   هر روز، یک روایت از کتاب «جهاد با نفس» وسائل‌الشیعه را مطالعه کنید. در واضحاتش بیشتر فکر کنید. بعد این را در خودتان می‌بینید که سر یک سال، عوض شده‌اید! نکته‌های ناب، ص۱۴۳   ...

امام باقر علیه‌السلام می فرماید: من از کسی که در کارهای دنیایی‌اش تنبلی می‌کند، بدم می‌آید و کسی که در امور دنیایی تنبلی کند، در امور آخرتی تنبل‌تر است.   نردبان سعادت، ص ۳۲۶ (تلخیص و تحریر کتاب معراج‌السعادة) ...

حضرت آیت‌الله بهجت قدس‌سره: خداکند ایمان ما تاوقت ظهور باقی بماند، وگرنه اگر ظهور هم نزدیک باشد، ولی ایمان ما زائل شده باشد، دیگرما را چه با ظهور آن حضرت و حضرت را چه[کار] با ما؟! در محضر بهجت، ج١، ص۳۶۵   ...

حضرت آدم علیه‌السلام به اینها فرمود: آن وقتی که جبرئیل ما را به این زمین آورد، به من فرمود: اگر می‌خواهی برگردی به همان جایی که از اول بودی، به همان بهشتی که از اول بودی، فَأَقْلِلْ کَلامَکَ؛ کم سخن بگو....

روز خاکسپاری درست چند دقیقه قبل از اینکه کار تمام شود، دست‌به‌دست پرچمی آوردند و گفتند: «پرچم گنبد حضرت عباس علیه‌السلام است.» گذاشتیم روی پیکر و لحد را چیدیم... یادم افتاد هر وقت کسی می‌گفت: «دارم می‌روم کربلا...»، آقا پولی می‌داد و سفارش می‌کرد توی حرم حضرت عباس علیه‌السلام از طرفش  زیارتی بخوانند...

امام صادق علیه‌السلام فرموده است: خدا چون خیر خانواده‌ای را بخواهد، مدارا و سازش در زندگی باهم را روزی آنان کند .   نردبان سعادت، ص ۳۲۶ (تلخیص و تحریر کتاب معراج‌السعادة) ...

حضرت آیت‌الله بهجت قدس‌سره: حزن، دعا و توسل، با تسلیم و رضا به قضای الهی منافات ندارد. نقل شده است که رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم در سوگ فرزندش ابراهیم و نیز برای حضرت جعفر و حمزه سلام‌الله‌علیهم گریه کردند، بلکه دستور گریه برای حضرت حمزه در روایات آمده است. در محضر بهجت، ج۱، ص٢١ ...

امام صادق علیه‌السلام فرمود: حسد ایمان را خورده [و از بین می‌برد] چنان که آتش هیزم را خورده و از بین می‌برد.   وسائل‌الشیعه، ج۱۵، ص۳۶۵ ...

این طرف حیاط، کنار حوض یک درخت انار بود. کنار انار، بوتۀ گل محمدی. آن‌طرف حیاط هم یک درخت خرزهرۀ بزرگ که مدام گل‌برگ‌هاش می‌ریخت؛ و یک نفر باید هر روز جارو ‌به‌دست، به داد حیاط می‌رسید. جمعه بعد از روضه داشت کنار حوض وضو می‌گرفت. گفتم: «آقا! اجازه بدهید این خرزهره را ببُریم. درخت میوه که نیست؛  فقط ...