بلا، با صدقه رفع می‌شود؛ اگرچه محکمِ محکم شده باشد. نه اینکه فقط روایت است که صدقه، دافع بلیات است؛ نخیر، درایت هم هست. می‌دانیم که از لطف و احسان است که شارع فرموده: «إِسْتَنْزِلُوا الرِّزْقَ بِالصَّدَقَة؛ روزی را با صدقه نازل کنید». گوهرهای حکیمانه، ص١٣٧        ...

تذکر مهم: بدیهی است توصیه‌ها و دستورالعمل‌های بزرگان دین، به اذکار و ادعیه و یا همراه داشتن حرز برای رفع مشکلات و بیماری‌ها، به‌معنای بی‌توجهی به اصول بهداشتی و یا نادیده گرفتن توصیه‌ها و دستورات پزشکی برای درمان امراض روحی و جسمی نیست. بلکه دعاکردن به‌نوعی بهره‌گیری از اسباب غیر مادی در کنار اسباب مادی برای درمان بهتر و کامل‌تر بیماران است، و این دو مکمل یکدیگرند. آیت‌الله بهجت نیز به گفته بیت معظم‌له، در ابتلائات و بیماری‌های جسمی، همواره خود را ملزم به رعایت توصیه‌های پزشکان متخصص می‌دانستند. بنابراین توجه به اصول بهداشتی و توصیه‌های پزشکی، همراه با دعا برای رفع بیماری‌ها و مشکلات، ضروری است. ...

حجت‌الاسلام والمسلمین علیرضا پناهیان در مراسم روضه خوانی هفتگی مسجد فاطمیه قم به تاریخ 30/آذرماه /1397 با موضوع «عرفان و بصیرت» به سخنرانی پرداختند. ایشان با بیان اینکه امروزه بازار معنویت در جهان پُررونق شده است، گفت: یکی از مقدماتِ آمادگی برای ظهور، همین بیداریِ دل‌هاست. فراهم‌شدنِ مقدمات فرج، یعنی اینکه مردم آمادگی داشته باشند تا امامِ دل‌ها و امامت او را بپذیرند. بنده اقبال جوان‌ها به آقای بهجت(ره) را از مقدمات فرج می‌دانم؛ البته معنایش این نیست که بخواهیم زمان مشخص کنیم.  اما نکته اینجاست که وقتی مردم این‌طور به آقای بهجت(ره) ارادت می‌ورزند؛ بدون اینکه اطلاعات کامل و دقیقی از ایشان داشته باشند، بلکه با دریافت معنوی خودشان، با ایشان اتّصال قلبی برقرار می‌کنند، معلوم است که اینها با حضرت ولی‌عصر(ع) چگونه خواهند بود و این دل‌ها چه دریافتی از امام‌زمان(ع) خواهند داشت. ...

[حضرت آیت‌الله بهجت] از همان اوایل سکونت در قم، هر روز به زیارت حضرت معصومه علیهاالسلام می‌رفت و برای رفتن به زیارت، راه‌های پنهان و خلوت را انتخاب می‌کرد و از حاشیه خیابان نمی‌رفت. حتی برای پرهیز از روبه‌رو شدن با کسبه و عابرین، اگر مغازه‌ها باز بود و در خیابان‌ها رفت‌وآمد بود، راه را دورتر می‌کرد....

برای حضرت عبدالعظیم علیه‌السلام عظمت و احترام خاصی قائل بودند؛ نه از نظر امامزاده بودنش، بلکه از نظر اینکه حضرت عبدالعظیم علیه‌السلام به مقامات عرفان و توحید رسیده بود. یعنی امامزاده بودن یک جهتش بود و مزید بر آن، عالم بالله بودن حضرت عبدالعظیم بود....

نماز، بالاترین وقت ملاقات و استحضار و حضور در محضر خداست. چقدر مردم در مراتب قوسِ صعود و نزول با هم تفاوت دارند! نماز برای خضوع و خشوع جعل شده است با همه‌ی مراتب خضوع و خشوع. ولی چقدر تفاوت دارد نماز و حال کسی که حقیقتاً نمازگزار و حاضر است، با نماز و حال کسی که ادای نمازگزار را در می‌آورد و شبیه نم...

«مَا فِي الْمِيزَانِ شَيْءٌ أَثْقَلَ مِنَ الصَّلَاةِ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّد؛ در ترازوی اعمال، هیچ‌چیز سنگین‌تر از صلوات بر محمد و آل محمد نیست»....

سال‌ها از دوری‌ او از کربلا می‌گذشت. دل در حریم سید شهیدان علیه‌السلام مدام در طواف بود و زبان هر روز درودهای بسیاری از عمق وجود بر اباعبدالله علیه‌السلام و یاران و اهل‌بیت مظلومش می‌فرستاد؛ ولی گویا قلبِ واله و شیدای او به این‌ها راضی نمی‌شد. وقتی باخبر می‌شد کسی راهی کربلاست، مبلغی به او می‌داد و ...

استادش، مرحوم غروی اصفهانی را یاد می‌کرد و می‌فرمود که او از خدا خواسته بود تا آخر عمرش، زیارت عاشورایش ترک نشود. با گفتن این ویژگی استاد، گویا حال خود را هم بازگو می‌کرد. همین‌طور هم شد: تا آخرین روزهای عمرش، هر روز زیارت عاشورا می‌خواند با صد لعن و صد سلام. چنان بهره‌هایی از این زیارت نصیبش شده بود که دیگران را نیز به خواندن و مداومت بر آن دعوت می‌کرد. روزی شخصی به محضرش رسید و گفت: «آقا، من فرصت نمی‌کنم که هر روز این زیارت را با صد لعن و صد سلام بخوانم. چه کنم؟» راه چاره‌ای به او نشان داد و فرمود که «زیارت عاشورای مختصره» را بخواند. برگرفته از کتاب رحمت واسعه، ص٢٢ ...

 آقا کم‌غذا بود. صبحانه که یک کف دست نان سنگگ می‌خورد. ناهار هم به‌خاطر مشکل مزاجی‌شان، معمولاً غذای آبکی می‌خورد. شب هم غذا نان و پنیر و چای یا نان و پنیر و هندوانه بود. یک غذای سادۀ حاضری. اهل میان‌وعده و تنقلات هم نبود. گاهی روزها می‌گذشت و میوه نمی‌خورد. از اصفهان برایش هدیه، گز  و  پولکی می‌آور...