ج. به قدر ضروريات خود و خانواده‌اش مى‌شود داد.

ج. ظاهرا بايد از افراد پرداخت کننده فطريه مطالبه کنند.

 ج. تحقّق افطار نزد ميزبان نه شرط است و نه موضوعيّت دارد؛ بلکه ملاک صدق ميهمان در وقت مخصوص است. پس اگر قبل از هلال شوّال با ورود بر او به قصد تناول غذا و نحو آن صدق ضيافت او نموده باشد، فطريه بر صاحب‌خانه است؛ اگرچه به عذرى تناول نکند.(مسأله ١۵۶۶ رساله).

ج. اگر حلال و حرام هر دو را دارد، به نيّت حلال، زکات فطره را بدهد و غير حلال را خودش به هر جور ممکن است تصفيه و تحليل کند، مثلاً اگر مورد تخميس است به جهت اختلاط با حرام، زکات فطره را هم جزو مجموع به حساب آورد.

ج. به قدر ضروريات خود و خانواده‌اش مى‌شود داد.

ج. اگر مقدار مصرف خودش کمتر از يک صاع نباشد، اشکال ندارد، (مسأله‌ى ١۵٨۵ رساله).

ج. اگر چنين برنامه‌اى مستمر نبوده و نان‌خور يا ميهمان بر آن افراد صدق نکند، فطره آن‌ها بر هديه دهنده واجب نيست؛ هر چند با طعام او افطار کرده باشند.

ج۱. مى‌تواند.

ج۲. اگر راضى به خصوصيات است، در فرض اطلاع کافى است.

ج. بله، مى‌توان به او داد.

ج. بنابر احتياط مستحب مى‌تواند قضا کند؛ ولى اظهر آن است که زکات فطره ديگر بر او واجب نيست، ولى معصيت کرده است.