ج. امام جماعت بايد شيعه دوازده امامى، عاقل، عادل و حلال زاده باشد و نماز را به طور صحيح بخواند و بنابر احتياط بالغ بوده و اگر مأموم او مرد است، امام نيز بايد مرد باشد و عدالت معتبر در امام جماعت عبارت است از حسن ظاهر يعنى دورى جستن از گناهان کبيره، به طورى که ظاهر احوال شخص به طور ظنّى دلالت کند که او بناى بر ترک گناه دارد، نه آن که اتفاقا چند روزى گناه را ترک کرده باشد و مأموم بايد اين حسن ظاهر را احراز کند، و اصرار بر گناهان صغيره، به منزله گناه کبيره است.

ج. اگر براى کارهاى غير واجب باشد و يا به عنوان اجرت بر کار واجب نباشد، اشکال ندارد ولى در هر حال عمل، صحيح واقع مى‌شود، هر چند عبادى باشد.

ج. صحيح نيست و اگر فقط صورتا اقتدا کند، کار حرامى نکرده است، مگر آن که سبب انتزاع ترويج باطل شود.

ج. امام راتب مقدّم است.

ج. مکروه است؛ ولى اشکال ندارد.

ج. اگر مأمومين از جهت اين که حکم مسأله را نمى‌دانند به او اقتدا مى‌کنند، بنابر احتياط بايد آن‌ها را ارشاد کند و اگر اقتدا از اين جهت است که موضوع را نمى‌دانند، لازم نيست به آن‌ها اطّلاع دهد.

ج. اگر جمعه با شرايط آن اقامه شود، مى‌شود اقتدا کرد.

ج. بله، مى‌توانند.

ج. با علم به باطل بودن نماز واسطه، اقتدا صحيح نيست و با عدم علم، نماز او محکوم به صحّت است و در اين صورت اقتدا مانعى ندارد.

ج. غالبا به يک نفر واسطه؛ اتصال به هم نمى‌خورد و اگر نمازش را طبق وظيفه خود صحيح مى‌خواند، مانعى ندارد؛ مثل زن مستحاضه.