ج. عمل از راه تقليد صحيح، عمل با حجّت و آگاهانه است.

ج. به اقدامات ضروريّه‌اى که حاکم شرع يا وکيل او در حفظ جان، ناموس، مال و حقوقى که در معرض خطر است انجام مى‌دهد، امور حسبيّه گفته مى‌شود.

ج. در غير ضروريات در فروع دين بايد به يکى از سه طريق (اجتهاد، احتياط و تقليد) عمل کرد. و جايى که با عقل قطعى مخالف باشد، وجود ندارد.

ج. سيره‌ى مؤمنين بر ارشاد اين دسته افراد و تحقيق براى آن‌ها است.

ج. وظيفه‌ى مقلّد رجوع به فتواى مرجع تقليد خود است.

ج. در اين فرض، بقاى بر تقليد ميّت در مسايل عمل شده جايز است.

ج. ديگر به اوّلى نمى‌تواند باقى بماند، هرچند در مسايلى باشد که به فتواى اولى عمل کرده است.

ج. اگر از باب عمل به احتياط باشد ـ چنان چه در اوّل رساله آمده است ـ جايز است.

ج. مسأله‌ى تقليد امرى عقلى است و آيات و روايات به آن ارشاد دارند.

ج. ضروريات دين به مسايلى ـ هم چون وجوب نماز، روزه، حج، امر به معروف و نهى از منکر و... ـ گفته مى‌شود که مسلمانان شک و ترديد در آن ندارند.