امیریم، هرچند اسیریم

در روایتی که سندش یادم نیست نقل شده که [ام‌کلثوم علیهاالسلام] صدقات اهل کوفه را از بچه‌ها می‌گرفت [و می‌گفت:] «یَا أَهْلَ الْکُوفَة إِنَّ الصَّدَقَة عَلَیْنَا حَرَام»۱ (‌ای اهل کوفه، همانا صدقه بر ما [خاندان] حرام است).
ممکن است منظورش شدت کراهت باشد، ممکن هم هست می‌خواسته بفرماید که ما از همان اهل‌بیتی هستیم که صدقۀ واجب بر آن‌ها حرام است. می‌خواستند بگویند که ما، ولو اسرا هستیم، لکن امرا هستیم. ما از آن‌هایی که اهل صدقه باشند، نیستیم.

• ۱. «صَارَ أَهْلُ الْكُوفَةِ يُنَاوِلُونَ الْأَطْفَالَ الَّذِينَ عَلَى الْمَحَامِلِ بَعْضَ التَّمْرِ وَ الْخُبْزِ وَ الْجَوْزِ فَصَاحَتْ بِهِمْ أُمُّ كُلْثُومٍ وَ قَالَتْ: يَا أَهْلَ الْكُوفَةِ إِنَّ الصَّدَقَةَ عَلَيْنَا حَرَامٌ وَ صَارَتْ تَأْخُذُ ذَلِكَ مِنَ أَيْدِي الْأَطْفَالِ وَ أَفْوَاهِهِمْ وَ تَرْمِي بِهِ إِلَى الْأَرْض؛ کوفیان به کودکانی که بر محمل‏ها بودند، مقداری خرما و نان و گردو می‏‌دادند، پس ام‌کلثوم بر آن‌ها فریاد زد و فرمود: ای کوفیان، صدقه بر ما حرام است. و شروع کرد آن‌ها را از دست و دهان کودکان می‏‌گرفت و به زمین می‏‌انداخت‏»؛ نک: بحارالانوار، ج۴۵، ص١١۴؛ ریاض‌الابرار، ج‏۱، ص۲۴۲؛ نفس‌المهموم، ص۳۶۵.