عنایت امام عصر عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف به طلاب

آقایی در اصفهان مقسّم^١ [شهریه طلاب] بود، تاجر بود؛ او می‎گفت: ما خودمان وجوهات می دادیم. آقای بروجردی ما را مقسّم برای طلاب قرار داد. قبلش هم آقا سیّد ابوالحسن هم شاید همین جور بود [و ایشان را مقسّم قرار داده بود]. [می گفت:] طلاب ما را اذیت می‎کردند و مثلاً می گفتند: می‎خواهیم به دِه بریم، مال ماه آینده را حالا به ما بدهید؛ و من چنین اجازه‌ای نداشتم که این کارها را بکنم. ناچار به این‎ها می دادم. اما بنا گذاشتم که دیگر از مقسّم بودن استعفا کنم. هر چه حقوق به ذمّه خودم هست، می دهم والسّلام. من نمی توانم مقسّم باشم.

 همین بنا را داشتم، تا یک‎دفعه در خواب دیدم که گفتند: اگر حضرت صاحب الزمان عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف را می‎خواهی ببینی، به فلان خانه برو. به آن خانه رفتم. دیدم اتاق اوّل جمعیت هستند. اتاق دوم هم جمعیت هستند. اتاق سوم دیدم آقا عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف ایستاده است. من به ایشان نگاه کردم، فرمود: مرحبا مرحبا، شما برای دوستان ما مقسّم هستید؟ مرحبا مرحبا، به به، شما برای دوستان ما مقسّم هستید! یک جور تشویقاتی کرد! گفتم هر بلایی به سر من بیاورند، دیگر من استعفا نمی دهم، بر همان کارم باقی هستم. بالأخره هر چه هست و نیست، در همین ها یک کسانی مثل شیخ مرتضایی (شیخ انصاری قدس‌سره) پیدا می‎شود. «أَمَّا الْحَوَادِثُ الْوَاقِعَةُ فَارْجِعُوا فِيهَا إِلَى رُوَاةِ حَدِيثِنَا» (در رويدادهاى اجتماعی پيش رو به راويان احادیث ما (فقها) مراجعه كنيد).^٢

بیانات در درس خارج جهاد، ١٣٨٧/٠٧/٢٣