امام علی علیهالسلام: «در روزگارانِ نبودِ انبیا، برای خدا بندگانی است که در فکرشان با آنان نجوا کند و در نهانِ عقلهایشان با آنان سخن گوید».
عارف واصل و عالم ربانی، حضرت آیتالله بهجت قدس سره، از زمرۀ بزرگمردانی بود که سراسر زندگانیاش حکایت از دلدادگی به ساحت قدس ربوبی داشت.
او خود را در محضر خدا و امام زمانش میدید و با رفتار و گفتار همه را به راهی میخواند که خود آن را طی کرده بود و به مقصدش رسیده بود. رفتاری که کوچک و بزرگ، غریبه و آشنا، و عالم و عامی را شیفتۀ خود کرده بود.
در این زمان که جای خالی آن بزرگوار حسرتی بر دل دوستان ایشان و جویندگان حقیقت نهاده، یاد او مرهمی است که غم فراغش را تسکین میدهد...