عکس‌نوشت سه‌شنبه ۵ اردیبهشت ماه ١۴٠٢

برای او که شیوۀ معمولش سکوت و کم‌گویی بود،

«نگاه» می‌شد کبوتر نامه‌بر.

به تک‌تک آدم‌هایی که می‌آمدند مسجد، نگاه می‌کرد.

با نگاه سلام‌ می‌داد، دل‌جویی می‌کرد.

آن‌هایی را که ته صف و یا کُنجی نشسته بودند و چندان به چشم  نمی‌آمدند هم می‌دید.

نیازمندها را رصد می‌کرد؛

به اطرافیانش می‌گفت: «آن آقا را می‌بینید؟ هم او که جلوی در  نشسته، این پول را بدهید بهش.»

یا: «آن دیگری را می‌بینید آن گوشه، این هدیه را بدهید ببرد.»