یکی از مفاخر شیعه این است که «بِسْمِ اللهِ الرحْمنِ الرحِیمْ» را در نمازهای یومیه ـ چه جهریه و چه اخفاتیه ـ١ به جهر میخوانند، بهخلاف عامه که آن را در جهریه هم اخفاتاً میخوانند یا اصلاً نمیخوانند، با اینکه در روایت آمده است: اگر کسی «بسم اللهِ الرحمن الرحِیم» را جهراً نگوید، شیطان سوارش میشود.٢
و نیز وارد است که: «بِسْمِ اللّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِیمْ أَعْظَمُ آیةٍ فی کتابِ اللّه؛ بسماللّهالرحمنالرحیم بزرگترین آیه قرآن است».٣
همچنین در صحیح بخاری از عایشه نقل میکند که: «ما کنا نَعْرِفُ السورَةَ إِلا بِنُزُولِ بِسْمِ اللهِ الرحْمنِ الرحِیمْ؛ ما سورهها را جز با نزول بسماللهالرحمنالرحیم نمیشناختیم».۴
شیخ طوسی رحمهالله هم این مطلب را از ابوحنیفه نقل کرده ـ ولی بنده ندیدهام ـ که میگفت: «خالَفْتُ جَعْفَرَبنمُحَمد إِلا فِی تَغْمِیضِ الْعَینِ؛ در همهجا با جعفربنمحمد علیهالسلام مخالفت نمودم، مگر در بستن چشم در حال سجده» که نفهمیدم آیا هر دو را باز میگذارد و یا میبندد، لذا دستور و فتوا دادم یکی را غمض و دیگری را باز بگذارند!