حضرت آیت‌الله بهجت قدس‌سره: رجالی از علما را دیده‌ایم که دارای ایمان راسخ و کمالات و درجات والا بودند، و صبر و استقامت و ثبات قدم در ایمان داشتند! به‌گونه‌ای‌که علوّ مقام آنان، به‌هیچ‌وجه با ما قابل قیاس نیست، و اگر برای نسل جدید نقل شود، باور نمی‌کنند. واقعاً درجات و کمالات و مقامات آنها گفتنی نیست...

یک بنده‌خدایی از استادهای حوزه آمد و پرسید: شما در دیدارهای‌تان با امام‌عصر عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف، سؤال‌های علمی‌ هم می‌پرسید؟ [آیت‌الله بهجت قدس‌سره] جواب داد: ما از اساتیدمان هم سؤال نکردیم! آنها خودشان می‌دانستند سؤال ما چیست و جواب را می‌دادند... رد پای سپید، ص۵۵ ...

حضرت آیت الله بهجت قدس سره: خدا  می‌داند که صاحبان مقامات معنوی در اوقات خلوت و مناجات چه حالی دارند و خاموشی فکر، چگونه آنها را در اثر مشاهدۀ انوار الهی می‌سوزاند؛ ولو در مدت کوتاه! در محضر بهجت، ج١، ص١١ ...

حضرت آیت الله بهجت قدس سره: ما نمی‌گوییم: معصوم باشید و منصب معصومین علیهم‌السلام را داشته باشید و ادعای نبوت و امامت کنید، بلکه می‌گوییم: پا جای پای معصومین علیهم‌السلام بگذارید، نه جای پای دیگران. ملازم علما باشید و همیشه روشن باشید و با مطالب مفید، حیات‌بخش و آموزنده سروکار داشته باشید. در محضر ب...

برای او که شیوۀ معمولش سکوت و کم‌گویی بود، «نگاه» می‎شد کبوتر نامه‌بر. به تک‌تک آدم‌هایی که می‌آمدند مسجد، نگاه می‌کرد. با نگاه سلام‌ می‌داد، دل‌جویی می‌کرد. آن‌هایی را که ته صف و یا کُنجی نشسته بودند و چندان به چشم  نمی‌آمدند هم می‌دید. ▪️نیازمندها را رصد می‌کرد؛ به اطرافیانش می‌گفت: «آن آقا را می‌...

روز خاکسپاری درست چند دقیقه قبل از اینکه کار تمام شود، دست‌به‌دست پرچمی آوردند و گفتند: «پرچم گنبد حضرت عباس علیه‌السلام است.» گذاشتیم روی پیکر و لحد را چیدیم... یادم افتاد هر وقت کسی می‌گفت: «دارم می‌روم کربلا...»، آقا پولی می‌داد و سفارش می‌کرد توی حرم حضرت عباس علیه‌السلام  از طرفش  زیارتی بخوانن...

توی همه این سال‌ها یکی‌دو بار بیشتر نگفت «من»؛ یک بارش وقتی بود که امام خمینی قدس‌سره از دنیا رفته بود؛ رهبر معظم انقلاب آمد و از سنگینی بار امانتی که دستش داده‌اند، حرف زد. آیت‌الله بهجت بعد از چند لحظه سکوت، سر بلند کرد و گفت: «الحمدلله شما به مبانی مستحضرید. اگر به آنچه می‌رسید، طبق موازین عمل کن...

برای او که شیوۀ معمولش سکوت و کم‌گویی بود، «نگاه» می‎شد کبوتر نامه‌بر. به تک‌تک آدم‌هایی که می‌آمدند مسجد، نگاه می‌کرد. با نگاه سلام‌ می‌داد، دل‌جویی می‌کرد. آن‌هایی را که ته صف و یا کُنجی نشسته بودند و چندان به چشم  نمی‌آمدند هم می‌دید. نیازمندها را رصد می‌کرد؛ به اطرافیانش می‌گفت: «آن آقا را می‌بی...

دستم به قفسۀ کتاب‌ها خورد و زخم عمیقی برداشت. جراحی کردند؛ زخم، دهان بست و بهبود یافت. چند ماه بعد در مشهد بودیم که در جای زخم احساس درد شدیدی  کردم، مخفی ‌کردم و حرفی نزدم. یک روز که به کارهای خودم مشغول بودم، آقا فرمودند: بر من مکشوف... تمام حواسم را جمع کردم؛ از آن‌جا که ایشان در هیچ موردی نمی‌گف...

صبحانه را که می‌خورد، یک ربع تا بیست دقیقه همان‌طور نشسته،  چشمانش را می‌بست، انگار می‌خوابید؛  هنگامی که بر‌می‌خواست، قلمش را برمی‌داشت و روی کاغذ باطله‌ها مشغول نوشتن می‌شد. آن روز نوشته بود:...