حضرت آیت‌اللّٰه بهجت قدس سره: کتاب نهج‌البلاغه با این عُلُوّ مرتبه‌اش شایسته است حفظ و تدریس شود و خطبه‌های آن بر بالای منبرها تبیین گردد. رحمت واسعه، ص٢٩۵   هرهفته، کلامی از حضرت امیر علیه‌السلام: عَجِبْتُ لِمَنْ يَقْنَطُ وَ مَعَهُ الِاسْتِغْفَارُ. من در شگفتم از كسی كه توانايی توبه و استغفار دارد،...

حضرت آیت الله بهجت قدس سره:  چرا ما شیعه این‌قدر به فضائل اهل‌بیت علیهم‌السلام جاهل و بی‌اطلاع هستیم! در محضر بهجت، ج۲، ص١٠   ...

از امام باقر و امام صادق علیهما‌السلام روایت است: کسی که در قلبش به اندازه ذره‌ای کبر و خودبزرگ‌بینی باشد، به بهشت وارد نمی‌شود. وسائل‌الشیعه، ج۱۵، ص۳۷۵   ...

حضرت آیت الله بهجت قدس سره:  از مکارم‌اخلاق هرچه به ما به ارث رسیده بود، از دست دادیم! به فکر جمع‌آوری پول و مال و لوازم غیرضروری زندگی شدیم و دست از انفاقات برداشتیم! در محضر بهجت، ج۲، ص٢٠   ...

حضرت آیت الله بهجت قدس سره:  خوبان در خطرند؛ آیا ما فریب نمی‌خوریم؟! آیا نباید از خطر به خدا پناه ببریم؟! در محضر بهجت، ج٣، ص٢٠٢   ...

امام صادق علیه‌السلام فرمود:  حسد ایمان را خورده [و از بین می‌برد] چنان که آتش هیزم را خورده و از بین می‌برد.   وسائل‌الشیعه، ج۱۵، ص۳۶۵   ...

درنگ و آرامش از صفات پسندیده ای است که ناشی از اعتدال در قوه غضبيه است و آن، این است که تا چیزی به ذهنش خطور کرد در پی آن به راه نیفتد، بلکه آن را خوب برانداز کند و خوبی ها و بدی های آن را با هم بسنجد و تصمیمی پخته و حساب شده بگیرد. ضد این صفت،« شتاب زدگی» و شتاب کاری است که از ویژگی های ناپسند است....

امام علی علیه‌السلام فرمود: ترک خطا و گناه آسان‌تر از توبه است؛ ای بسا یک ساعت شهوترانی باعث اندوه فراوان و طولانی شود، و مرگ رسواگر دنیا است و [یاد آن] برای صاحب خرد شادی و سروری را باقی نمی‌گذارد. وسائل‌الشیعه، ج۱۵، ص۳۰۹   ...

غبطه حکم حسد را ندارد. غبطه آن است که کسی نعمتی را که در اختیار دیگری می بیند برای خود بخواهد، بی آن که خواهان سلب آن از وی باشد. امام صادق علیه‌السلام  فرموده است: مؤمن غبطه می‌خورد، اما حسد نمی‌ورزد و منافق - بر عکس - حسد می ورزد و غبطه نمی خورد. نردبان سعادت، ص ۳۸۲ (تلخیص و تحریر کتاب معراج‌السعا...

حسد این است که کسی نتواند دیگری را صاحب نعمتی ببیند و آرزو کند که آن نعمت از او گرفته شود، خواه خود او آن نعمت را داشته باشد یا نداشته باشد و خواه بخواهد از صاحب نعمت که گرفته شد، به خود او برسد یا چنین خواستی نداشته باشد. و خواه آنچه را نعمت می پندارد، واقعا نعمت باشد؛ مانند: علم و آبرو یا چنین نبا...