ج. با نبودن تميز و عدم امکان رجوع به اقارب احوط اختيار هفت روز در هر ماه است و اين احتياط مربوط به مبتدئه و ناسيه نيست.

ج. اگر عرفا صدق خون بر آن نکند و بداند که در باطن هم خون نيست، پاک شده است و الا محکوم به حيض است تا وقتى که از ده روز تجاوز نکند.

ج.١) يک بار بر خلاف عادت قبلى ديده است، عادت قبلى زايل نمى‌شود.

٢) دوبار ديده: الف) هر دو بار يک شکل بوده است: عادت قبلى زايل مى‌شود. ب) مختلف بوده است: روشن نيست، مگر بيش از دو بار باشد که عرفا صدق کند که اين زن عادت معينى ندارد که در آن صورت، مضطربه خواهد شد.

ج. براى شروع خروج مهم است و لو به وسيله چيزى، اما براى ادامه حيض وجود خون در داخل مهبل کافى است.

ج. مورد احتياط است.

ج. ١) در مرحله اوّل بايد روزهايى را که خون او نشانه حيض دارد تا ده روز، حيض قرار دهد وبقيه را استحاضه قرار دهد.

٢) اگر نتواند حيض را به واسطه نشانه‌هاى آن تشخيص دهد، بنا بر احتياط واجب بايد هفت روز اوّل را حيض و بقيه را استحاضه قرار دهد، مگر اين که بداند به طور مسلم در روزهاى اوّل، حيض نمى‌شده است که در آن صورت بعد از آن روزها را بايد حيض قرار دهد.

٣) اگر گمان اطمينانى پيدا کرد که ايام عادتش مثل خويشان خود است عادت آن‌ها را براى خود انتخاب مى‌کند

ج. اگر خون باشد هر چند به مرتبه ضعيفه از خون يا يک نقطه‌اى از خون هم باشد و يا معلوم شود که در باطن به صورت خون است، محکوم به ادامه حيض است.

ج. خون حيض، در اغلب اوقات و اغلب زنان، به تيرگى رنگ و غلظت و جهيدن و گرمى و سوزاندن فرج هنگام بيرون آمدن شناخته مى‌شود.

ج. خون دوم استحاضه است چون: هر خونى که بعد از قطع شدن ـ خون که از جهت عادت يا غير آن حکم به حيض بودن آن شده ـ ديده شود، اگر بين دو تا خون ١٠ روز پاکى فاصله نشده و چون دو تا خون از ١٠ روز بيشتر هستند نمى‌توان هر دو را حيض حساب کرد پس خون دوم استحاضه است.

ج. اگر در ايام عادت زن باشد يا اين که شرايط حيض را داشته باشد آن را خون حيض قرار مى‌دهد.