ج. در صورتى که در کمال عقل و شعور باشد، بخشش او با حفظ شرايط در کلّ، مثل اقباض، نافذ است.

ج. احتمال مذکور اثرى ندارد؛ با احتمال اين که اختيار هديه دادن داشته است، هديه محکوم به صحّت است.

ج. به معناى تمليک و بخشش است.

ج. اگر عين آن مال حرام باشد، نمى‌تواند آن را قبول کند و بايد آن را به صاحبش ردّ کند.

ج. در فرض مرقوم که هبه و قبض معتبر در هبه محقّق شده است، موهوبٌ له مالک شده است و چنان‌چه هبه به قصد قربت بوده لازم است و نمى‌توانند پس بگيرند.

ج. در صج. به معناى تمليک و بخشش است.دقه قصد قربت معتبر است و رجوع در آن بعد از قبض جايز نيست، به خلاف هبه.

ج. ١) جايى که مال خود را قربة الى اللّه‌ و به قصد ثواب به کسى بخشيده باشد.

٢) در عوض هبه چيزى از طرف گرفته باشد که اصطلاحا آن را هبه معوّضه مى‌گويند.

٣) هبه به يکى از ارحام نسبى باشد.

۴) هبه به حال خود باقى نمانده باشد، مثلاً پارچه بريده يا دوخته شده باشد.

۵) يکى از طرفين فوت کند.

ج. اشکال ندارد.

ج. همه‌ى ارحام نسبى را شامل مى‌شود و اختصاص به محرم در نکاح ندارد.

ج. به قول و به فعل، مثل پس گرفتن آن يا با فروختن يا اجاره يا رهن دادن شى‌ء هبه شده به قصد رجوع، محقق مى‌شود.