ج. اگر کسى اعم از مسلمان يا غير مسلمان به يکى از دوازده امام ـ عليهم‌السّلام ـ دشنام دهد يا با آن‌ها دشمنى نمايد نجس است. (به مسأله‌ى ١١۴ رساله رجوع شود.)

ج. اگر همراه ذرّات باشد نجس است و در غير اين صورت اگر صدق عذره و غائط بر آن نکند، وجهى براى نجاست ندارد.

ج. اگر تزکيه آن احراز نشود، محکوم به نجاست است.

ج. از خونى که در حال مکيدن خارج مى‌شود و هنوز جزو پشه محسوب نمى‌شود، بايد اجتناب نمود. (توضيح کامل در مسأله‌ى ٢٠٩ رساله آمده است.)

ج. با بر طرف شدن عين نجس پاک مى‌شود.

ج. بله، پاک است.

ج. واجب است توبه کند و از اين کلمات به زبان نياورد و اگر از حال اختيار خارج شده و چنين کلامى گفته باشد، مرتدّ نيست و بين کفرگويى و سبّ تفاوت است.

ج. اگر آن عفونت مخلوط به بول يا غائط باشد نجس است ولى موجب غسل نيست، مگر اين که عفونت مخلوط با خون حيض و نفاس و استحاضه باشد.

ج. نجس است. و در صورت وجود رطوبت سرايت کننده نجس مى‌شود و در صورت خشک بودن نيز احتياط مستحب آن است که محل ملاقات شسته شود.

ج. تا وقتى علم به نجاست خون پيدا نشود که آيا خون حيوان جهنده است يا خون پشه و امثال آن، محکوم به طهارت است.