ج. در صورتى که پوست روى آن سوراخ شده باشد اگر مقدار زمان زيادى از آن گذشته باشد، به گونه‌اى که عرفا آن را خون نگويند، پاک است و در غير اين صورت نجس محسوب مى‌شود و توضيح بيشتر در مسأله‌ى ١٠۵ و ١٠۶ رساله آمده است.

ج. احوط اجتناب است.

ج. بنابر اظهر در اين حکم فرقى بين آن دو وجود ندارد.

ج. طهارت آن خالى از وجه نيست.

ج. در هر دو مورد احتياط در اجتناب است.

ج. تشخيص اين که خون هست يا نه با خود مکلف است و با علم به خون بودن، از حيث نجاست، اجتناب لازم است، و براى نماز به مسأله‌ى ٧١٣ رساله رجوع شود.

ج. شايد خون موجود بعدا دوباره آمده که در همان حالى که مى‌بيند آن را تطهير مى‌کند و عبادات قبلى صحيح و آن وسايل هم پاک است.

ج. اگر يقين دارد که بعد از زوال عين نجاست هم، آب بر جاى نجس جارى بوده، پاک است.

ج. منظور اين است که چون پوست رقيقى زرده را احاطه کرده، نجاست از درون به بيرون و بالعکس سرايت نمى‌کند.

ج. نجس است.