ج. تشخيص اين که خون هست يا نه با خود مکلف است و با علم به خون بودن، از حيث نجاست، اجتناب لازم است، و براى نماز به مسأله‌ى ٧١٣ رساله رجوع شود.

ج. شايد خون موجود بعدا دوباره آمده که در همان حالى که مى‌بيند آن را تطهير مى‌کند و عبادات قبلى صحيح و آن وسايل هم پاک است.

ج. اگر يقين دارد که بعد از زوال عين نجاست هم، آب بر جاى نجس جارى بوده، پاک است.

ج. منظور اين است که چون پوست رقيقى زرده را احاطه کرده، نجاست از درون به بيرون و بالعکس سرايت نمى‌کند.

ج. نجس است.

ج. طهارت آن مشکل است.

 ج. اگر قسمت خونىِ خلط نجس با ظاهر دهان و بينى تماس پيدا کند، فقط محل تماس نجس مى‌شود و تماس قسمت‌هاى ديگر يا قسمت خونى با باطن دهان و بينى، نجس کننده نيست.

ج. شستن بيرون کافى است.

ج. از خونى که در حال مکيدن خارج مى‌شود و هنوز جزو پشه محسوب نمى‌شود، بايد اجتناب نمود. (توضيح کامل در مسأله‌ى ٢٠٩ رساله آمده است.)

ج. تا وقتى علم به نجاست خون پيدا نشود که آيا خون حيوان جهنده است يا خون پشه و امثال آن، محکوم به طهارت است.